İtalyan diplomat Marco Carnelos'un, Middle East Eye'de yayınlanan ve oradan da Türkçeye çevrilen makalesi...
Yüzyıllar süren marjinalleşmeden sonra, Akdeniz tekrar uluslararası ilgi odağı oldu. Orta Asya'daki İngiliz ve Rus imparatorluklarının 19. yüzyıl entrikalarına benzer şekilde doğu kısmında yeni bir Büyük Oyun ortaya çıkıyor.
Afrika ve Orta Doğu'dan Avrupa'ya yoğun göç akışı, özellikle Arap Baharı'nın ardından Suriye ve Libya'daki çatışmaların ardından suları aştı.
Aynı zamanda, sürmekte olan İsrail-Filistin çatışması ve ABD'nin önyargılı yönetimi kızgınlık yaratmaya devam ediyor. Bu krizler, Akdeniz'e bakan devletleri ilgilendiriyor, ancak son zamanlarda deniz yataklarında saklı kaynaklar tartışmaları alevlendirdi.
Mısır, Gazze, İsrail, Lübnan, Suriye ve Kıbrıs kıyılarındaki petrol ve gaz keşifleri, eski, çözülmemiş çatışmalara yeni bir boyut kattı. Yunanistan ile Türkiye arasında Ege Denizi'nin kontrolü, Kıbrıs'ın bölünmesi ve Lübnan ile İsrail arasındaki deniz sınırı meselesi konusundaki anlaşmazlık sadece birkaç örnektir.
Doğu Akdeniz kıyılarındaki neredeyse tüm ülkeler, kıyılarından 200 deniz miline kadar bu kaynakları kullanmak için çatışan ve örtüşen münhasır ekonomik bölgeler (MEB'ler) iddia ediyor. Siyasi ve hukuki bir tartışma -uzman uluslararası hukukçular ve avukatlar için onlarca yıllık çalışma ve ücretler vaat ediyor- başgösteriyor.
Artan gerilimler, ABD'nin bölgeden ayrıldığı iddiasına ve son dönemdeki hakemlik rolüne atfediliyor. Ancak bir hakem tarafsız olmalı ve bu bakış açısından ABD'nin sicili tatmin edici olmaktan uzak.
Gerçek sorun, yumuşak ve sert bir güce ve aynı zamanda bir fark yaratacak sağlam bir itibara sahipken ABD liderliğinin olmamasıdır. NATO içindeki Amerikan liderliği, örgütün en güneydeki iki üyesi olan Yunanistan ve Türkiye arasında onlarca yıldır süren rekabeti hafifletmedi. Kıbrıs sorunu için de aynı şey söylenebilir.
Washington sorunları çözmek yerine dondurmayı veya görmezden gelmeyi tercih etti. ABD şimdi bir VIP parti daveti almış narsist bir sosyete gibi görünüyor ve merak ediyor: "Katılırsam yoksa beni daha çok fark edecekler mi?.." Dahası, Kasım ayından itibaren ABD başkanlık seçimlerini gerçekten kimin kazandığına karar verirken muhtemelen aylarca felç yaşanacak.
İddialı gündem
ABD bir boşluk bıraktığında, bunu doldurmaya çok ülke hazır. Rusya ve Türkiye burada iki mükemmel örnek. Yaklaşık on yıldır Rusya, Suriye ve Libya ihtilaflarında akıllıca kart oynuyor ve bu krizlerin olası çözümlerinde çıkarlarının hesaba katılması gerekecek.
Türkiye iddialı bir şekilde Ege Denizi, MEB'ler, Kıbrıs ve yine Suriye ve Libya'daki çatışmaları içeren iddialı bir bölgesel gündemi destekliyor. Dahası, Ankara'nın Müslüman Kardeşler'e verdiği destek Mısır, İsrail, BAE ve Suudi Arabistan'ın yanı sıra bazı Batı demokrasilerinde de gerilimi artırıyor.
Türkiye, Osmanlı İmparatorluğu döneminde yüzyıllardır elinde tuttuğu Sünni İslam'ın liderliğini geri almaya kararlı görünüyor. Özellikle Suudi Arabistan, BAE ve Mısır bunu varoluşsal bir tehdit olarak algılıyor.
Türkiye de on yıllardır Avrupa Birliği'ne katılma arayışından vazgeçmiş gibi görünüyor. Uzun zamandır laik bir ülke iken, artık durum böyle değil ve Almanya ve Fransa'nın böyle bir girişe yönelik güçlü çekinceleri aşılmaz oldu. Türkiye'nin anayasası ne kadar laik olursa olsun, asıl mesele ağırlıklı olarak Müslüman nüfusu olarak kaldı.
Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan artık çok uzun bir nişan sonrasında asla evlenemeyeceğini anlayan, öfke ve intikam ruhuyla tepki veren biri gibi davranıyor. Tarihçiler gelecekte onun İslamcı ve otoriter hareketinin başından beri mi planlandığını yoksa bunun AB direnişine bir tepki mi olduğunu belirleyecekler.
Sıfır dost
Gerçek şu ki, bir zamanlar komşularıyla iyi ilişkiler sürdürmeye çalışan Türkiye, mahallede neredeyse hiç dost olmayan bir konuma geldi. Ankara, Yunanistan, Kıbrıs, Suriye, Irak, Mısır, Fransa ve AB ile gerilim yaşıyor. Ayrıca Suudi Arabistan ve BAE ile düşmanca bir ilişkisi, ABD ile belirsiz bir ilişkisi ve Suriye ve Libya'da Rusya ile çatışan gündemleri var.
Ülke ekonomisi de belirsiz bir sağlık durumundadır. Ancak Erdoğan zeki bir oyuncu ve hala bazı önemli kartlara sahip: NATO'nun güney kanadında stratejik bir konum, ABD askeri üsleri ve musluğu yeniden açma ve Türkiye'de barındırılan milyonlarca Suriyeli mülteciyi Avrupa'ya gönderme yeteneği.
Doğu Akdeniz'de keşfedilen büyük petrol ve gaz rezervleri ideal olarak Mısır, İsrail, Kıbrıs ve Yunanistan'ı içeren sözde Doğu Akdeniz boru hattıyla Avrupa'ya taşınacaktı. Geçen yılın sonlarında, Türkiye ve Trablus merkezli Libya hükümeti, potansiyel olarak Avrupa'ya giden herhangi bir boru hattını bloke eden bir deniz sınırı anlaşması imzaladı . Mısır, Yunanistan ve Kıbrıs, Türkiye ve Libya'ya özgü kendi bölgelerini ilan ettiler.
Rusya ve Türkiye, Suriye ve Libya'da Doğu Akdeniz boru hattında çelişkili gündemler gösterirken, aynı hizada olabilirler. Her iki ülkenin de doğudaki enerji tedarikçileri listesini Avrupa'ya genişletmemekle çıkarı var.
AB dağınık bir şekilde hareket ediyor. Fransa Yunanistan'ı destekliyor ve donanmasını gönderiyor, Almanya arabuluculuk yapmaya çalışıyor. İtalya göç meselesini endişeyle izliyor ve Brüksel felç olmuş görünüyor. Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron tarafından beyin ölümü teşhisi konulan NATO için de işler çok kötü.
Bölgedeki ortak deniz tatbikatları gerginliği yatıştırmaya yardımcı olmuyor; bu tür durumlarda, kazalar olasıdır ve bunları yönetme yeteneği hafife alınamaz.
Şikayetleri masaya yatırmak
Gerilimi azaltmaya şiddetle ihtiyaç vardır ve bunu başarmak için bir tür danışma mekanizması kurulmalıdır. Doğu Akdeniz için tüm siyasi, ekonomik ve hukuki şikayetlerin masaya yatırılabileceği ve tartışılabileceği bir temas grubu başlangıç noktası olabilir.
Böyle bir grup, ABD, AB, Rusya ve diğer bazı büyük Avrupalı güçlerle birlikte, havzaya bakan tüm ülkeleri kapsamalıdır. BM Güvenlik Konseyi'ndeki statüsü ve devasa Kuşak ve Yol Girişimi'nin güney koridorunun Doğu Akdeniz'den geçeceği düşünüldüğünde, Çin'in varlığı da önemli olabilir.
Son olarak, BM Genel Sekreteri Antonio Guterres, Doğu Akdeniz için özel bir elçi atanmasını düşünmelidir.
Marco Carnelos
Marco Carnelos eski İtalyan diplomat. Somali, Avustralya ve Birleşmiş Milletler'de görev aldı. 1995-2011 yılları arasında üç İtalyan başbakanının dış politika kadrosunda görev yaptı. Yakın zamanda İtalyan hükümeti için Orta Doğu Barış Süreci Koordinatörlüğü Suriye Özel Elçisi ve Kasım 2017'ye kadar İtalya'nın Irak Büyükelçisi olarak görev yaptı.
Kaynak: timeturk.com
