ÇÜRÜYÜŞ
Her geçen gün daha da kötüye gidiyoruz. Kabil olmayı seçiyoruz.
Ahlaki, vicdani, dini, siyasi bir çöküş içerisindeyiz.
Her gün yüzlerce haberle karşı karşıyayız.
Gasp talan yalan dolan…
İyi niyeti öldürme peşindeyiz.
Tüm yaşam merkezimiz meta olmuş.
Onun ekseninde bir yaşam felsefesi oluşturulmaya çalışılıyor.
Varsa yoksa para…
Bir hikâye anlatılır.
Bir zamanlar ateş, su ve ahlak birlikte yolculuk yapıyorlarmış.
Uzun bir yolculuk sonunda bir ormana varmışlar.
Ola ki ormanda kaybolurlarsa birbirlerini bulmaları için,
Ateş nerede bir yangın duman kıvılcım görürseniz biliniz ki ben ordayım.
Su nerde bir dere nehir gölet görürseniz biliniz ki ben ordayımdır.
Ahlak arkadaşlar biliniz ki ben kaybolursam bir daha beni bulamazsınız.
Diye uyarıda bulunmuş.
Tarih ibret alınsaydı hiç tekerrür eder miydi?
Yüzlerce örneği var yaşanmış ama ısrarla gemiye binmemek için uğraşıyoruz.
Hep yasak olanın peşindeyiz.
Ve baki kalacakmışız gibi davranışlar sergiliyoruz.
Ölüm bizden çok uzakmış gibi yaşıyoruz.
Yüce Yaradan “her nefis ölümü tadacak” diyor.
O zaman ahların vahların bir anlamı kalmayacaktır.
Komşumuz açken başımızı rahatlıkla yastığa koyabiliyoruz.
Yanı başımızda Irak ta, Suriye de binlerce masum sivil ölümle açlıkla terbiye edilirken biz keyifle kolamızı yudumlayıp çekirdek çitliyoruz.
Ülkemizde fakir fukara garip guraba var iken onları görmezden geliyoruz.
Haca gidip bütün günahlarımız sıfırlayacağız nasıl olsa…
Ve insanlığımız ölürken sadece seyirci kalabiliyoruz.
Niçin?
Neden?
Nereye bu gidişat?
“Çıkar konuşunca vicdanlar susar “diyor rahmetli Cemil MERİÇ.
Ağlanacak halimize güleriz.
Meta olmuş her bir şeyimiz.
Ama her gidenin kendisine bir fayda sağlamadığı gördüğümüz halde ısrarla hiç ölmüyecekmiş gibi yaşıyoruz.
Ölen insanlığımız ,ölen komşuluğumuz,ölen babalığımız, ölen evlatlığımız, ölen vicdanımız…
Buyrun hep birlikte cenaza namazına vesselam.
