Antika bir parça gördüğümüzde ona uzun uzun bakar, geçmişte gezinmeye çalışırız. Eski günleri yad ederiz. Eski bir şarkı, eski bir hikaye dinlemek hoşumuza gider. Geride, ayrılan yollar özlenir belki. Aslında bunlarda bir sorun yok. Şayet bunlardan ayrı bir şekilde akıl ve ruh tamamen geride kalmış bir zamana esir olmuşsa, geleceğe nasıl bakılır bilinmez. Aklımız eski günlerden bu güne gelemezken, geleceği doğru bir şekilde inşaa etmek ne kadar mümkün?
Bir yaşam dün, bugün ve nasipte varsa yarından meydana gelir. Fiziksel yapımıza baktığımızda bile gözlerimizin kafanın arka tarafı değil de ön kısmında olmasındaki hikmetlerden biri de ileriyi görmemiz olamaz mı?
Bazısı için yaşam denen koşuda eski adımlar, üzerine yeniler eklendikçe kıymetlenir; belki de sebebi, daha iyisi olur diye umulurken, aslında en iyisinin geçen zamanla birlikte elden kayıp gidenin olduğunu sonradan anlamaktır. Bunu anlamak, bir derse dönüşürse kazanç yok öyle değil de kişinin ruhuna ve kalbine vurulan bir pranga olursa zarardır.
Herkesin sadece bir sefer geldiği dünyada elbette ki iyiyi istemesi normaldir. Bir sonraki adım kişiye neyi getirecek ya da gelen zaman gidenden daha mı iyi olacak bilinmez. Zaman, ileriye doğru sürüp gider; bunun bilincinde olmak gerek.
Demek istediğim, geride bırakılan zamanı tamamıyla unutup gitmek değil; söylemek istediğim şu ki yaşam akıp giderken bizim de zaman denen yolu adımlamak gerekiyorsa bunu bastığımız yere bakarak ve bunun doğru olup olmadığını analiz ederek yapmak gerek. Sizi olduğunuz yere çivileyen ve adım atmanızı engelleyen bir geçmiş yaşamınızı zorlaştırır çünkü zaman geriye akmaz.