İnsan söylediklerinin esiri olarak kalabilir mi?
Bu çağımız tamda böyle bir gerçeklikle karşımızda. Yapamadıklarının cürmünü diline rücu edince "Tükürdüğümü yalamam" tezine sığınmaktan başka çaresi kalmıyor insanın. İnsan yapıp ettiklerine kattığı anlam kadar hayatta iddia sahibidir. Bu iddiasıyla önce kendisini, sonra da geleceğini inşa çabasına niyet etmektedir. Bu durum; niyet ettiği işinde ehil/liyakat sahibi olmayı beraberinde gerektirmektedir. Aktüel dilde "uzman" olmanın kriterlerini taşıması gerekmektedir.
Uzman, belirli bir konuda ileri teknik ya da beceriye sahip kişi olarak betimlenmektedir. Yani kişinin hem yaptığı işindeki hem de mesleğindeki inceliklere sahip olan kişi demektir. Ehil ve liyakat sahibi olmanın adıdır. Bunu tersten okursak; yaptığı işte becerisini, tekniğini, kapasitesini kullanamayan kişilere "uzman" denmez. Denmediği içinde o kişi o işe koydurulamaz. Tabiri caiz ise toplum diliyle; "Bakkal dükkanı bile teslim edilmez".
O işe koyulmuş ve o işi yapıyor ve de bununla ilgili tasdikli, onaylı imzalı bir belgesi varsa o kişide "uzmanlık" ile ilgili yetkisi, liyakati vardır anlaşılır. Örneğin üniversiteden sınıf öğretmeni mezunu olmak, bitirmiş olduğu alanda atanmış olmak, atandığı yerde ve bölümde adaylık sürecinden başarılı olmak, emekli olacağı güne kadar imzaladığı yemin belgesiyle buna diğer meslektaşlarını şahit kılmak, süreç içerisinde onlarca seminer almak, yaptığı eğitim ve öğretim faaliyetlerinden dolayı teşekkür-takdir-başarı- üstün başarı belgesi almak, yetmedi aylıkla ödüllendirme vs. O da yetmez ise onlarca makale yazmak, hatta kitap yazmak o işte sizin yetkin; yani uzman olduğunuza dair kanıtlar olarak sunulabilir.
Sorun diploma değil diyorsanız bunu farklı tartışmak gerekmez mi? Bu ülkede yükselmenin kolaycılığına dair onca örnek varken, birçok işte ne yaptıkları belli olmayan kişilerin bulunduğu pozisyonlarda makam ve statüleri ile karar verici durumda bulunurken; yıllarını öğrencilerine ve onların eğitimlerine veren eğitimcileri bir sınavla "uzman öğretmenlik" statüsüne kavuşturacağını sanmak-savunmak vicdani-imani-akli değildir.
O işte ehil değilsek niye bu işe koyulduk. Madem ki bu işteyiz, niye uzman sayılmıyoruz? Tezi doğru ve yerinde bir itirazdır. Eğer konu mesleki yetersizlik konusu ise bunu en baştan üniversitelerden, eğitim sistemlerinden başlayarak yapmak daha adil olur. Süreç içinde oluşan eksikler ise denetim, rehberlik süreçleriyle tamamlamaya çalışılır. Topyekun bir eğitim ordusunu bir sınavla uzmanlık payesine kavuşturmak(maddi gerekçe olmasaydı bunu başarmanın zor olduğu bilinmesine rağmen) eğimcilerin motivasyonu ve imajı zedelemek demektir. Bu işe sahip çıkanların ise güvenirliliği açısından hiçte iyi olmayacağı kanaatindeyiz.
Sınavın zorluğu-kolaylılığı, öğretmeni ölçüyoruz-ölçmüyoruz, bilgileri yeterli-yetersize girmeden anladığımız kadarıyla bu sürecin kazananı olmayacağıdır. Değersizleşen manevi kimliğimizin yanında değer kaybeden bir meslek grubu olarak itibarımızın saygıyla anılması bizim açımızdan yeterlidir. Gönüle ve akla gitmeyen sözlerin zamansal ve mekansal ömürlerini hesaba katmayan bir süreçte bunca sadra şifa olmayan açıklamalar yapılan işlerin uzmanlığını tartışır hale getirmektedir. Eğer ki yapılan işlerimiz adalet ve huzur üretmiyorsa bu işte bir sorun olduğunun anlaşılması gerekmez mi?
Bir sözümüzde ne yaptıkları belli olmayan kesimlere. Ne şiş yansan ne kebap mantığında gezinenlere. Eğitimciler adına konuşan sendikalar Fildişi Kulelerinizde kalınız. Rahatınızı da bozmayınız. İdeolojik ve politik kamplaşmanızda size rahatlıklar dileriz. Tüm eğitimcileri ilgilendiren bir sorunu bile kendi emellerinize malzeme kıldınız. Artık konuşmayın yeter. 'Gölge etme başka ihsan istemez'uk...
Daha başöğretmenliğe değinemedik. Kusura bakmayınız. Ne sözümüz ne de ömrümüz ona yetmeyebilir. Vesselam.
