Sait Alioğlu Yazdı;
ir ara, bir televizyon kanalında, fotoğrafın, günümüzde kazanmış olduğu öneme dair etkisi üzerine kültürel bir program bölümüne denk geldim.
O bölümde, fotoğraf sanatçısı olan bir bayan, fotoğrafın hayatında çok önemli bir yeri olduğunu, o sanat ve hayat ile kurduğu ilişki üzerinden anlatmaya çalışıyordu.
Buraya kadar bir sorun yoktu. Zira hemen herkesin hayat ile kurduğu ilişkiye dair gözlemleri ve büyük bir ihtimalle de bir sanat dalı ile ilişkisinin olduğu, olabileceği işin tabiatı gereği mümkündü.
Sorun ise, bölümün bir yerinde, o bayanın, sanki hayatın kendisi anlamsız bir şeymiş gibi, o anlamsız şeye, fotoğraf sanatıyla anlam kazandırmaya çalıştığını belirtmesi idi.
O kişi, konu ile ilgili şu meyanda bir cümle kurmuştu; “Hayatın bir anlamı yok. Ona anlam katmak için bu sanata sığındım.”
Programın akışından, kişinin ses tonundan, konuya dair vurgularından anlamış oldum ki, o kişi(bayan) hayat kelimesinin, Hayy’ın, yani diri/canlı olan Allah’ın bir sıfatı olduğundan; o sıfatın tecellisi olduğundan habersiz, yani eski tabirle “bihaber!”
Hayy, yani “canlı ve dipdiri” olan Allah© Kur’an’da bizlere, konu bağlamında şöyle hitap etmektedir; “Hanginizin daha iyi iş işlediğini belirtmek için, ölümü ve hayatı yaratan O’dur. (Mülk;67/2)
Kur’an’ın 76. Sûresi İnsan Suresidir. Bu surenin 31. Ayetinde geçen “insan” kelimesi surenin de adı olmuştur. Aynı ayette “zaman” anlamında “ed-dehr” kelimesi de geçer. Dehr, aynı zamanda “boşluk” anlamına da da gelir. Ayrıca ilk dönemlerde, ateist ve materyalist düşünce akımlarına Dehrilik(Dehriyyun) denilmiştir.
İşte, bu akıma mensup ilk dönem (İslamî dönem de dâhil) Dehrilerde, kendi ateist ve materyalist düşüncelerinden dolayı, Allah’ın “hayy” sıfatının tecellisi olan hayatın kendisinin “belirgin” bir anlamının olmadığını, her zaman ve zeminde vurgulamaya çalışmışlardı.
“Dediler ki (Bu olup biten,) Bu dünya hayatımızdan başkası değildir, ölürüz ve diriliriz; bizi ‘kesintisi olmayan zaman’ (dehrin akışın)dan başkası yıkıma (helake) uğratmıyor. Oysa onların bununla ilgili hiçbir bilgileri yoktur; yalnızca zannediyorlar.” (Câsiye; 45/37; (Ali Bulaç meali)
Öteden beri, var olan hayatı yaşayan, ama onun anlamsız ve onu yerine göre maddi anlamda “sonsuz” olarak gören dünün ve bugünün dehrileri, ateistleri, materyalistleri hem hayatın varlığına şahit oldular/oluyorlar ve hem de onun anlamsızlığında ısrar ediyorlar.
Durum, vahiy açısından böyle ise, hayatın anlamsız olduğunu iddia etmenin, ancak birçok psikolojik arızalı durumlarla izahı söz konusu olabilir.
Hayatın anlamı olmayacaktı ise, Allah© ne diye onu yaratmış olsundu ve ne diye biz de ona, onu yaratanın adından kinaye olarak “Hay/at” diyecektik.
Bu, kelime anlamı olarak böyle. Bir de kendine özgü anlamı olmayan bir şeyin ne kıymeti olabilirdi ki?
Her şeyin bir anlamı olduğuna, olacağına göre, hayatında bir anlamı vardı. Maddi düzlemde, esas anlamı olan şeyin ihtilafsız, hayatın bizzat kendisi olduğu izahtan varestedir.
O zaman hayatın anlamı, hakikatin en yalın şekliyle orta çıkmasını murat etmek olmalıdır.
Herhangi bir sanat dalında meraklı, ya da usta olsanız dahi, o sanat vb. sizi Allah’a yaklaştırmıyor, ona yakınlaştırmıyorsa, o, mekanik bir uğraşıya dönüşür ve size dünya ve ahirette altından asla kalkamayacağınız cezaya ve yüke dönüşebilir.
Hayatı anlamak ve anlamlandırmak, aynı zamanda, Allah’ı aramak ve o işi usulüne uygun bir şekilde sanata dönüştürerek yapmak gerekir ki, marifet yerine gelmiş olsun.
Burada, marifetin sanat üzerinden “Allah’ı aramak” olduğu kendiliğinden ortaya çıkmaktadır.
Şairin de dediği gibi;
“Anladım işi, sanat Allah'ı aramakmış;
Marifet bu, gerisi yalnız çelik-çomakmış.”
Kısacası, Allah’ın, kendine ait bir sıfata vermiş olduğu ismin tecellisi olan hayatın, eğer içerisinde “şu ya da bu şekilde” yaşıyor isek hem kendisi zaten var demektir ve hem de var olan o şeyin bir anlamı vardır ve olmalıdır da…
Kaynak: haberfikir.com
