İktidar sahipleri ile muhalefet partilerinin sorumluluğu farklıdır. Söz gelimi ülkenin sorunlarına çözüm bulmak ve bunları gidermek görevi iktidar sahiplerinin işidir. Buna karşılık muhalefet partileri var olan sorunlara yönelik çözümlerini ortaya durumundadırlar. Ancak, ülkemizde böyle olmuyor. İktidar sözcülerinin açıklamalarına bakarsanız sorunların sorumlusu kendileri değil muhalefet partileri. Bu arada ülke sorunlarına kafa yormak yerine muhalefet partileri içindeki huzursuzluk ve ayrışmayı takip etmek, bundan mutlu olmak gibi bir tavır sergileniyor. Hâlbuki muhalefet partilerindeki bir taktım ihtilaflara tırnak kaşımak iktidara bir şey kazandırmayacak, olsa olsa var olan huzursuzlukları ve sorunları daha da çekilmez hale getirecektir.
Söz gelimi işsizlerin sayısının tırmanıyor olması, geçim sıkıntısının her geçen gün dayanılmaz hale gelmesi iktidar sözcülerini sanki hiç ilgilendirmiyor. İlgilendiriyor olsa, iktidar partisi ve ortağının tüm dikkatlerini bu sorunlara çevirmeleri, bunlara çözüm bulmak için kafa patlatmaları, bunun da ötesinde sorunlar karşısında uykularının kaçması gerekir. Ancak, onları ilgilendiren tek mesele şu sıralarda anayasa değişikliği. Peki, yeni bir anayasa hazırlansa bile Meclis’ten gerekli çoğunluk ile geçebilecek mi? Haydi geçti diyelim mevcut sorunlara yeni anayasa çözüm mü getirecek? Bu sorulara evet demek mümkün değil.
Sadece salgın sebebiyle her geçen gün daha da büyüyen sorunlar bile bugünün öncelikli çözüm bekleyen sorununun anayasa değişikliği olmadığını anlamaya yetecektir. Dünkü yazımda da dile getirmeye çalıştığım salgın ile mücadele konusunda bir netliğin olmadığı, toplumun cevap beklediği bir takım sorular olduğuna dikkat çekmiştim. Aynı konuya tekrar dönecek değilim. Ancak, salgın sebebiyle yüz yüze eğitim bir yıldır yapılamıyor olması, ortaya çıkan eğitim eksikliğinin telafi edilebilmesi için başvurulan uzaktan eğitim söz konusu eksikliği giderebilmiş değil. Bunun çeşitli sebepleri var. Bu sebeplerin başında toplum olarak eğitim deyince aklımıza öğrenci, öğretmen ve okul üçlüsünün geliyor olması sebebiyle uzaktan eğitime ulaşabilen öğrencilerimiz bile gerektiği gibi yararlanamadılar. Bunun ötesinde çocuklar uzaktan eğitime odaklanmadılar. Bu tespitler uzaktan eğitime ulaşabilenler için belirttiklerimiz. Zaman zaman dikkat çekmeye çalıştığım bir de uzaktan eğitime alt yapı eksikliği ve televizyon ve bilgisayar, tablet ve akıllı telefonu olmayan öğrenciler eğitimin tamamen dışında kaldılar. Uzaktan eğitim dışında kaldılar diye bu çocuklarımızı suçlamak mümkün olabilir mi? Çünkü bunda onların bir suçu yok. Bu konuda Milli Eğitim Bakanlığı’nın 2020 yılı uzaktan eğitimi değerlendiren raporunda öğrencilerin yüzde 13’ü EBA TV’deki derslere katılamamış. Öte yandan devlet okullarındaki 1 milyon 78 bin öğrencinin interneti ve 227 bininin de televizyonu olmadığı belirtiliyor.
Bu öğrenciler için uzaktan eğitim ile geçen sürenin eğitim açısından kayıp zaman olduğunu söylemek yanlış olmaz sanıyorum. Zaten uzaktan eğitimden yüz yüze eğitim gibi sonuç alınamadığı bir gerçek iken bir de interneti ya da dersleri takip edebilecekleri bir cihazlarının olmayışı da yarışta bu çocukların geride kalmasına sebep oldu. Devlet olarak bu eksikliğin giderilmesi gerekirken aradan geçen bir yıla rağmen değişen fazla bir şey yok. Sadece bir takım tahminler ve vaatler söz konusu. Peki, sayıları bir milyonu geçen bu çocukların erişemedikleri uzaktan eğitim sebebiyle kayıplarının telafisi nasıl olacak? İlgililer açıklamalarında ilk fırsatta bunun telafi edileceğini söylediler ama nasıl olacağı bilinmiyor. Kaldı ki, uzaktan eğitim gündeme geldiğinde öylesine allayıp pullamışlardı ki, sanırsınız uzaktan eğitim yüz yüze eğitimden daha yararlı olacak. Ancak böyle olmadı. Anayasa değişikliği gündeme taşınarak bu milyonu aşkın çocuğumuzun kaybı da diğer tüm sorunlar gibi arada unutulmaya bırakıldı.
