İnsanoğlu yaşadığı toplumsal yapının ve sosyal hareketliliğin içerisinde mücadele ederken temel amacı varlığını sürdürülebilir kılmaktır. Her an herkesin yalnız kalabileceğini unutmadan bazen sevdiklerimizin, bazen evlatlarımızın hatta anne babamızın yanında da kendimizi yalnız hissedebiliriz. Yalnızlık ile güven duygusu arasında hiç şüphesiz birbirini tamamlayan çok güçlü bir bağ vardır; bunun aksi durumunda ise sosyal ve toplumsal yapıya uyum sağlamakta zorluk yaşayan bireylerle karşılaşırız.
Bu nedenle yalnızlık yaralayıcı olmakla birlikte bazen intiharla sonuçlanan ölüm de olabilmektedir. Bir nevi kişinin ruhu ve aklıyla başa çıkamaması durumudur ki tıp literatüre bunu en hafif derecesi olan depresyon veya travma olarak tanımlar.
Yalnızlık duygusu kişiden kişiye değiştiği gibi yaşadıklarımızla da kendini ortaya çıkarır. Sosyal hareketlilik, kapitalizmin bireyci ve materyalist yaklaşımı, zamanın ruhu, ortam, mekân, değerler, yetiştirilme tarzımız, kültürümüz, coğrafyamız iklim koşulları dahi yalnızlık kavramını belirleyen etkenlerdir. Görüldüğü üzere en önemlisi kavramın değişken, dinamik, neden ve sonuçlarının karmaşık olmasıdır. Hayatı tek başına omuzlayan kişileri gördüğümüzde ki bu kişinin kendi seçimi de olabilir, ona yüklediğimiz en önemli tanım ?yalnızlık baksana tek başına? veya ?dünyaları olsa ne olur baksana tek başına? olur. Oysa insanların bazen yalnızlığı bilinçli tercih ettiklerini ve bu duygudan beslenerek hayata tutunduklarını unuturuz. Kişi yaratanıyla buluşmayı, ona en yakın olmayı sadece kendi başına, tek başına, yalnız kaldığında gerçekleştirir. Bazılarında en mükemmel eserler, şiirler, sözler, resimler, duygular vb. kendi başına kaldığında ortaya çıkar. Bunlar kişiyi zenginleştiren ve besleyen en güzel yalnızlıklardır.
