Kainatta en yüksek değer, insanlıktır. İnsanın ve insanlığın değerini ve statüsünü düşüren her türlü din, inanç, ideoloji ve felsefe, insanın inkar edilmesi ve barbarlık anlamında her türlü kötülüğe yol açmak anlamına gelmektedir. Emek konusu, basit bir fiziksel gücü değerlendirme meselesi değildir. Emek konusu, insanın nasıl değerlendirildiği ve konumlandırıldığıyla yakından ilgilidir.
Emeğin bir değer olarak anlaşılması için, insanlar arasında her türlü ırk, cinsiyet, dil, kültür ve coğrafya aidiyetlerinin esas alınmadan her türlü kategorizasyonun, hiyerarşilerin ve ayrımcılıkların reddedilmesini gerektirmektedir.
İnsanın canlı bir varlık olarak hayatına devam etmesi için ihtiyaç duyduğu tek kaynak emektir. Emek olduğu sürece hayat ve canlılık vardır. İnsana emeğinin dışında hiçbir şeyi olmadığını söyleyen Kuran, emek ve hayatı bütünleştirmektedir. Emeğin hayatla bütünleştirilmesi, İslam´ın insanı biyofil yani hayata doğru bir yönelime koyma amacının bir sonucudur.
İslam, insanlar arasında her türlü ayrımcılığı ve hiyerarşiyi reddettiği gibi, insanı en şerefli varlık şeklinde konumlandırmakta ve onun değerlendirme ölçüsü olarak da takvayı esas almaktadır. Emeğin değerlendirilmesinde finansal yüzdeler değil, asli insani değer olan takva ölçüdür. Takva, insanın çok ibadet etmesi, tesbih çekmesi ve zikir etmesi anlamına gelmemektedir. Takva, insanın ahlakını, maneviyatını, geçimini, ilişkilerini en iyi şekilde geliştirmesi ve olgunlaştırması için hukuk ve ahlak içinde emek sarf etmesi anlamına gelmektedir. Emek, takvadır. Emeğin takva olarak yorumlanması, kadın ve erkek bütün insanlar arasında kardeşliğin esas alındığı anlamına gelmektedir. Takva olarak emek, insanlar arasında patron ve işçi şeklinde alt-üst kategorinin ve hiyerarşinin kurumsallaşmasını reddetmektedir. İşveren veya patron, kendisiyle beraber çalışan insan kardeşlerini, giydiğinden giydirme, yediğinden yedirme, onlarla beraber çalışma, uygun şartlarda barındırma ve ücretlerini ödeme sorumluluğunu taşımaktadır.