Kendisine Kudüs’ü fethettin denildiğinde riyadan Allah’a sığınıp bu benim başarım değil Allah’ın inayetiyleydi diyen Kudüs fatihi Selahaddin Eyyubi… Sömürgeci İngilizlere karşı çıktığında çevresindekiler İngilizlerin mitralyözü var topu var tüfeğinle nasıl onlara karşı gelirsin denildiğinde olsun ben İngilizler’e galip gelmeyeceğimi biliyorum fakat hayat onurlu bir duruştan ibarettir ben onlara karşı çıkmakla gönlümü ve Rabbimi razı etmek istiyorum diyen Molla Ahmet Barzani… İngilizler tarafından kendisine sunulan krallığı elinin tersiyle iten Mahmut Berzenci… Saçlarım kadar başım olsa hak yolunda olsun feda diyen zamanının harikası Bediüz’zaman Molla Said-i Nursi... İdam sehpasında iken son isteği sorulduğunda, kâğıt kalem ister ve kâğıda Arapça olarak, "Benim bu değersiz dallarda asılmama pervam yoktur. Muhakkak ki mücadelem Allah ve dini içindir," yazar ve kelime-i şehadet getirerek idam edilir Diyar-ı Bekrin Dağ kapı meydanında Şeyh Sait, Saitler…
Sahiden bu adamların derdi neydi kafaları mı hoştu neden bu kadar idealistlerdi. Din miydi bu adamların afyonu ya da Karl Marks’ın sadece mideyi doyuran teorileri mi kendilerine vasıl olmamıştı? Neden midelerinin değil de Rablerinin rızası peşindeydiler? Ruhları neden bedenlerinden taşıyordu, imanları gönüllerinden? Neden duaları materyalist, amentüleri nasyonalist, itikatları, sosyalist değildi? Onlar da taş toprak, köşk taht peşinde koşuşturabilirdi en kapitalistinden en materyalistinden en nasyonalistinden… Nasyonalist bir hüviyetle varmış gibi bir hürriyete sarılabilirlerdi… Bir göz boyamasıyla sosyal adaletten dem vurup Karun gibi zengin olabilirlerdi… Bireysel hak ve özgürlükler adı altında toplumun vampir gibi kanını emebilirlerdi, sömürebilirlerdi… Ki sosyalizmin babası Stalin’in hayatı boyunca kendi özel mülkiyetinde bir evi olmamıştır belki fakat devletin en baba kapitalist adamıydı. Neden kazanmak için her yolu mubah saymazlardı ateist Nietzsche gibi… Çünkü cenkleri, cehtleri davaları gibi cihanşümuldü. Darüsselamın (İslam coğrafyası) her karışını öz vatan bellerler atlarını, ordularını daima darülharbe (gayrimüslim coğrafyası) mahmuzlarlardı… Nefsi mutmainle razı (onlar Rablerinden razı) ve merziydiler (Rableri tarafından da razı olunmuş). Din ne onların afyonuydu ne de onalar için bir istismar aracıydı. Bir çöl aslanı Ömer Muhtardan bir Kafkas kartalı Şeyh Şamilden İskilipli Atıftan farksızdılar. Hastılar, halistiler. Onlar ayrı gayrı bilmezlerdi peygamber sancağı altında. Batının ırkçılık hastalığı daha bulaşmamıştı onlara namahrem eli değmemişti daha ne haremlerine ne mabetlerine. İlaikelimetullah yegâne desturdu onların. İslami hüviyetleri ile hep insani hüviyetlerine sarılıp durdular. Bu bir eziklik bir kayıp da değildi onlar için, bir onurdu bir şeref ve haysiyet iman ve itikat meselesiydi… Bir kavme kin ve garazları onları adaletsizliğe asla ve asla sürmezdi… Kendilerine (kötülük amacıyla) el uzatılsa da kendileri kötü niyetle ne başkasına ne kardeşlerine el uzatıp zarar vermediler…
Selahaddin böylece peygamberin sancaktarlığını, komutanlığını yaptı uyumadı uyutmadı ta ki Hittin’de Filistin’de Huyey bin Ahtabın (Medine Nadiroğulları Yahudilerinin başı) ruhunu bir kez daha kazdı tarih sayfasından sahabe salahiyetiyle… İşte belki ondan dolayıdır ki nerde (eyne) Selahaddin selası kemiklerini sızlattı kabirde Selâhaddin’in… Eyne (nerde) Selahaddin ve nerde Dini Islah eden Selahaddinler… Acı ve hazin bir sala… Ümmeti azarlarcasına bir sala, biçare ve bigâne kalmış bir sala... Hal ve ahvalimizi yalnızca Allah’a sunan bir sala…ve dönüp arkasını bize küsen bir Hanzala.. Ve şair ne güzle biçmiş fermanımızı:
Ne Bağdat’tan ne Şa’mdan Ne Mekke’den ne Diyar-ı Bekir’den ne İstanbul’dan ne Buhara’dan bunca telefon direğine rağmen kimse kimseyi duymuyor…
Seni de vururlar bir gün ey acı Filistin’de sapan taşlı çocuklar dalın kolun fidelerin budanır kuru bir kütükle kalırsın…
Ve siz ey analar hani siz gecelerinizi böler, çocuklarınıza ninniler söylerdiniz hani siz Fatihler doğururdunuz…
Ve ben biliyorum ben biliyorum
İstanbul’un Bağdat’ın, Diyar-ı Bekir’in, Mekke’nin Buhara’nın birbirine nasıl bağlandığını nasıl çözüldüğünü…
Ey İnsan ey insanlık ayağa kalk!
Kolları ve bacakları budanmış delikanlıları,
Boyunları gövdesinden ayrılmış insanları,
Gözleri uyur gibi kapanmış, kan pıhtıları içindeki bu çocukları gelişmiş laboratuarlarında dikkatle inceleyin ve bir gün dünya gül bahçesine dönecek bunu böylece bilin ve unutmayın ve unutmayın…
Farklı Bakış'tan alıntı