Akşam erken iner mahpushaneye.
Ejderha olsan kar etmez.
Ne kavgada ustalığın,
Ne de çatal yürek civan oluşun.
Kar etmez, inceden içine dolan,
Alıp götüren hasrete.
A.Arif
İnsanlık hasta yatağında parmaklarını oynattı, ellerini ovuşturdu, kalktı ve doğruldu. Etrafına uzun uzun ve alay edercesine baktı.
Devam edin dedi…
“Siz ayırsanız da yaşamın sizi ayırmadığını göreceksiniz,
acılarınızı paylaştığınız gibi sevinçlerinizi de paylaşın.”
İnsanlığımızın en büyük göstergesidir; empati. Karşısındakini anlamaya çalışma çabası.
“Onun yerinde ben olsam ne yaparım” sorusudur. Bu yüzden insanlık içten dışa yönelen bir harekettir.
Yaşayan bilir ‘akşam erken iner mahpushaneye’, içerdeki kasvetli havanın bir yanı hep gölgelidir, karanlıktır. Ejderhaların bile göğüslemekte zorlandığı bir kötülüğe insan tükene tükene katlanır.
Anam ‘seni aldıkları gün ben yatağa düştüm, o gün bugün kalkamadım’ der. Tüm analardan bir anadır benim anam.
‘Analar arasında ayrım yapmak’ sözü bile kin dolu bir öfkedir.
Bekleyenler, sevenler, çocuklar, kadınlar, erkekler; her kafanızı yastığa koyduğunuzda ruhunuzu büzen mengeneyi her gün yaşayanlar.
Ve sonra herkes için olanın sizin için olmayacağını bilenler.
Kin çok kalıcı bir hastalıktır.
Biliyorum,
Kin yönetiyor bizi,
Ama,
Belki de,
Küçük de olsa,
İnsanlık adına,
Adalet adına,
Belki birileri,
İmana gelir,
Gücün imanı adalettir,
Belki birileri hatırlar,
Belki insanlık adına birileri hatırlatır,
Size şu an çok lazım olan,
Belki yarın bize de lazım olur,
İnsanlık karşınızdakinin bileğini yere vurarak kazanılan bir şey değildir,
İnsanlık elinin yüzünü gösteren eminlik sıfatıdır,
Mapustan çıktığınızda üç defa, dört defa arkanıza bakarsınız,
Geri de bıraktıklarınız içinizde hep bir yarım kalmışlık duygusu yaratır,
“Haram aylardayız”
Bunun hala değerini bilenler,
Hep birlikte,
Kendilerini için,
Uzun zamandır biriken günahlarından birazcık olsun arınmak için,
Kötülüğe ara vermek için,
Hepimizin,
Hep birlikte ,
Mahpus olduğumuz bir zamanda,
Empati kuralım,
Hastalıktan herkes kurtulsun,
Mapuslarda kimse kalmasın,
“herkeseeşitinfaz” diyelim,
Belki,
Ağrıyan bir yerimiz,
İyileşir…
Yine de en güzel sözü bir şair söyler;
“Kimbilir belki bir gün sulh olunca
Biz de deliler gibi seviniriz,
Ağaçları ve baharı taklit ederiz
Renkli bez parçalarıyla donatırız şehri
Renkli ampuller asarız pencerelerden
Kimbilir belki bir gün sulh olunca
Biz de çatır çatır çatlarız binbir yerimizden
Ağaçlar gibi.
B.R.Eyüpoğlu
Kaynak: EMPATİ - Murat Bozdemir