Bu gece, hayatta olduğum son gecem, gecenin karanlığı sanki kefenim.
Bu da geçecek babacığım, şüphem yok; sonra, bedenim senin omuzlarında olacak.
Etrafta öldürücü bir sessizlik var, gönlümde canlanan hatıralar...
Hüznüm beni yıksa da Kur´an´dan birkaç ayetle huzur bulurum.
Ruhum zayıfladı, içimi bir korku sardı ve beni titretti.
Hayatım boyunca inanarak yaşadım, ancak imanın tadına hapiste vardım.
Sağ olsunlar; istemem yemeklerini kaldırsınlar, aç değilim!
Bu acı yemeği ne annem yaptı benim için, ne de tepsiyle sundular onu bana.
Hayır, kardeşlerim de yoktu yanımda babacığım, gelip el uzatmak için yarışan?
Kanımla boyalı elleriyle uzattılar, sanki ihsan edilmiş gibi.
Zincirin sesi, bozdu sessizliği, gardiyanın parmaklarının oynaştığı.
Bazen geçerken şeytani gözlerle bana bakıyorlar.
Avını gözler gibi kapının küçücük penceresinden, güvenlik adına gidip gelerek.
Ona küs de değilim kin de duymuyorum, o bana ne yaptı ki?
Hem onun ahlakı da senin gibi güzel babacığım, saldırmaya susamış gibi de durmuyor.
Eğer bir an benden gözlerini kaçırsa, çocukları yokluğunun acısını tadacak.
Belki kim bilir evine çocuklarının yanına gittiğinde, bir gün yüzümü hatırlar da gözlerinden yaşlar akar.
Sert duvarlarda bir pencere; hayatın manası parmaklıkların kalınlığı.
Pencereden düşünceli baktığım sürece acılara direnenlere.
İnsanların kalplerindeki galeyanı bir sis gibi tasvir eden sessizliği görürüm.
Bu his herkeste var, onlar gizleyip ben ölüm ilanımı açıklamış olsam da.
İçimde beni bu ahmak devrime neyin sürüklediğine dair bir fısıltı var.
Ben de diğerleri gibi itaat etsem n´olurdu ki?
Bana ne zararı olurdu ki sussaydım?
Hüzün galebe çaldığında bana suskunluğumu daha da artırsaydım.
Şu kanım içinde fokurdayan ateşleri söndürüp gidecek.
Nabızlarımda atan kalbim, yarın atmayı bırakacak.
Benim kurban olmam zulmü ortadan kaldırmayacak.
Zulüm kafilesi devam edecek, sürüden bir kuzu eksilse ne fayda.
Sen diyorsun ki: Hayatı ulvi bir amaç için yaşamak, zulmü alkışlamaktan yeğdir.
Sıcak nefesini söndürseler bile, duman hayatlarını sarmaya devam edecek.
Kırbaçların altındaki bedeninin yaraları, suçluların korkusu sabahların habercisi gibi.
Hikâyem hatırlanır mı, yoksa karanlıklarda kayıp mı olur, bilmem.
Tarih beni komplocu mu yazar, yoksa putları deviren bir kahraman mı.
Tek bildiğim zulmün tadına bakmam, imkânı yok!
Milletim için bir ışık yeterdi bana, devrimi istiyor olmazdım.
Kötülüğün olmadığı, insanların aşağılanmadığı güzel bir hayat isterdim.
Şerefimle öleceğim, damarlarımda özgürlüğün kanı dolaşarak.
Herkese sabah oldu babacığım, güneşin ışıkları her yeri aydınlattı.
Daldaki serçe ışıl ışıl yeni bir güne merhaba dedi.
Sütçünün ağzından dökülen güzel hoş sözler?
Çalarak geldi kapımızı -her zamanki gibi-
Hücrenin kapısını da çalacak iki cellât.
Bense biraz sonra iki direk arasındaki ipe asılmış olacağım.
Sana tesellim şu ki: Bu ülkenin eliyle yapılmadı bu ip.
Bu ipi ören, medeniyetin ve ilim meşalesinin aydınlattığı ülkeler.
Ya da iddiaları öyle! Yaralı vatanıma onu getirenler hainler.
Hüzün ve keder içinde kırık dökük yaşamanı istemem.
Oğlun suçsuz yere kelepçelerle bağlı ölüme sürüldü.
Hatırla gençken anlattığın vatan aşkıyla dolu hikâyeleri?
Annemin gece karanlıklarında hıçkırıklarını duyduğunda.
Komşularından kalbinin derinliklerindeki hüznünü saklar.
Beni affetmesini isterim, tek bağışlasın beni.
Hâlâ kulaklarımda çınlar özlemi ve şefkati: ?Yavrucuğum?.
Sabahladığımda kalmamıştı içimde hüzün.
Gönlüm mutluluğu tadıyor ararken doğruyu.
Ve şimdi benden sonra kim kalacak, hangi yürek.
Fakat ışık galip gelirse, haydutların kanunu elleriyle yırtılır gider.
Bana hatırlatacak, arzumu artıracak, her kim ülkemde zilletin dostu olursa.
Hesap gününde, kutsal hükümlerin adaleti altında görüşmek üzere?
Çeviri: gencmuslumanlar.com
