Lübnan’daki katolik hıristiyan Araplara yani Marunilere mensup olan Cumhurbaşkanı Mişel Avn, Lübnan devletinin kuruluşunun 100. yıldönümü münasebetiyle yaptığı konuşmada Osmanlılara sataştı. Osmanlı boyunduruğundan kurtulma girişimlerinin tümünün şiddet, cinayet ve mezhep çekişmesiyle sonuçlandığını iddia etti. Osmanlıların özellikle I. Dünya Savaşı yıllarında Lübnanlılara uyguladığı devlet terörünün kıtlık ve zorla çalıştırma olmak üzere çeşitli şekillerde kendini gösterdiğini ve bunun sonucunda yüz binlerce kurban verildiğini, I. Dünya Savaşı’nın sona ermesiyle Osmanlıların hezimeti ve Fransız nüfuzuyla birlikte ülke tarihinde yeni bir döneme geçildiğini öne sürdü.
Mişel Avn’ın bütün bunları söylemesi taşıdığı kimlik ve anlayıştan dolayı Osmanlı’ya özel bir kin ve nefret duymasından kaynaklanmaktadır. Ancak bu kin ve nefret duygularını dışa yansıtırken doğruları konuşmamış, asılsız iddialarda bulunmuştur.
Ancak bu zihniyet sadece Mişel Avn’a özel bir zihniyet değildir. Arap dünyasında ne yazık ki bu kafaya göre yetiştirilmiş ve içleri Osmanlı’ya karşı kin ve nefretle dolu, ama Arap dünyasını sömüren, parçalayan, bütün servetlerini gasp eden Batı emperyalizmine ise sevgi duyan yüzlerce yönetici veya fikir adamı bulunmaktadır. Bunların kafaları da Osmanlı hakkında Batı emperyalizmi tarafından empoze edilmiş yanlış ve tamamen saçma bilgilerle doludur.
Suudi Arabistan’ın eğitim sistemi temelde Osmanlı düşmanlığı üzerine kuruludur. Yeni dönemde bu düşmanlığın daha da şiddetli hale getirilmesi için ders kitapları yeni yalanlarla ve saçmalıklarla doldurulmuştur.
Gerçekte Arap dünyası Osmanlı döneminde onur ve izzetine sahipti. Batı emperyalizmi ile işbirliği içine giren uzaktan kumandalı yönetimler Osmanlı mirasını ortadan kaldırmak için yoğun çalışma yürüttükleri halde bugün hâlâ Arap coğrafyası Osmanlı döneminden kalma önemli eserlerle doludur. Bu eserler sadece cami ve medreselerden ibaret de değildir. Hastanelerden piknik alanlarına, ticaret merkezlerinden çeşmelere kadar çok farklı alanlarda hizmet veren eserler bırakılmıştır. Aynı zamanda Osmanlı hakimiyeti altındaki bölgelerde toplumları dini veya etnik kimliklerinden dolayı birbirine düşman etmemiş ve savaşlara neden olmamıştır.
Osmanlı döneminde barış ve huzur içinde yaşayan Lübnan toplumu Fransız hakimiyetinden sonra sırf dini ve etnik kimliklerinden dolayı birbirine düşman edildi. Bu yüzden Lübnan yıllarca iç savaş yaşadı ve bugün hâlâ toplumun farklı kesimleri birbiriyle kaynaşmış değildir. Dini ve etnik farklılıklar bu ülkede her an patlamaya müsait bir potansiyel bomba gibi durmaktadır. Siyonist işgal rejimi de bu ülkeyi karıştırmak ve yıllarca insanlarını birbirine kırdırmak için bu farklılıklardan yararlandı.
Osmanlı devleti resmi dilini onlara dayatmadı. Ama Fransız işgal yönetimi Fransızcayı onlara dayattı ve bu dili öğrenmeleri için onları zorladı. Bu yüzden birçoğu Arapçanın yerine Fransızcayı konuşmaya başladı.
Arap dünyasında oran olarak en fazla hıristiyanın bulunduğu ülke Lübnan’dır. Osmanlı eğer dayatmacı bir tavır takınsaydı ve onlara zulmetseydi onların dini kimliklerini muhafaza ederek ülkelerinde yaşamaya devam etmeleri zor olurdu. Ama Osmanlı kimseyi dinini değiştirmeye veya dininden dolayı topraklarını terk etmeye zorlamamıştır.
Osmanlı’nın devlet teröründen dolayı yüzbinlerce kurban verildiği iddiası ise tamamen saçmadır. Çünkü Osmanlı döneminde bugün Lübnan olarak tanımlanan coğrafyanın toplam nüfusu zaten yüzbinler civarındaydı. İddia doğru olsa bu topraklarda hiç insan kalmamış olması gerekirdi. Fransız ve siyonist fitnecilerin çıkardığı iç savaşlarda öldürülenlerin sayısının Lübnan’ın Osmanlı hakimiyetinde kaldığı sürece cinayetlerde veya çatışmalarda öldürülenlerin toplam sayısından çok daha fazla olduğunu tahmin ediyoruz.
