Evren sonsuzluğunun bir köşesinde,
Ateşler vardı milyarlarca yıl önce.
Ateşler dünyalarca büyük,
Ateşler güneşlerce kocaman.
Döndüler, döndüler yıllarca.
Ateş küresinden biri hiç sönmedi,
Güneş yıldızıydı bu, yıllar yılı parlayan.
Güneşin gezegenleri, ayları çevresinde döndüler,
Güneş ve sekizleri bir damlaydı evren denizinde.
Dünya gezegeni en uygun sırasındaydı bu sekizlerin.
Ne kavruldu güneşin yakın ateşinden,
Ne uzaktı gaz, buz olacak kadar.
Döndükçe soğudu, soğudukça taş toprak kesildi.
Suyu, havası oldu dünya gezegeninin,
Suları okyanuslar, toprağı kıtalardı.
Yaşam başladı mavi gezegende,
Hava, su ve toprağa,
Güneş kürenin ışıkları vuruverince.