İsrail’in Şeyh Cerrah mahallesindeki Filistinlilerin evlerini ellerinden almaya çalışması, akabinde Mescid-i Aksa baskınları ve Kudüs’te boy veren direnişin ardından Gazze’deki direniş gruplarının cevabıyla savaşa dönüşen süreç bizim için birçok şeyin tekrar düşünülmesine vesile olmalıdır.
Her Gazze saldırısı ya da işgal edilmiş topraklardaki her gasp adımı Müslümanları farklı şekillerde rahatsız etmektedir. Çoğu kişi ya da grup diyelim, artık herhangi bir zulüm durumunda farklı direniş biçimlerine katkı sunmadığı için bir an önce sükûnetin egemen olmasını istemektedir. Direnişle bağlantılı kargaşa, çatışma ya da savaş kendi duyarsızlıklarını ifşa ettiğinden yükümlülükleri yerine getirmemiş olmanın mahcubiyetini üzerlerinde taşımak istemeyen ama bu yolda herhangi bir adım da atmaktan kaçınan bu ruh hâlinin son yıllarda yaygınlık kazandığı iddia edilebilir. Mevcut statüko insanları fazla rahatsız etmeden sürse buna memnun olacak kişilerin, grup ve rejimlerin sayısı önemli oranda artmıştır. Belki de yaşanılan asıl yozlaşma, çürüme ve mağlubiyet budur.
Şükürler olsun ki bu olumsuz hâlet-i rûhiyeyi direniş azim ve kararlılığı tedirgin etmeyi sürdürüyor. Direnişin, bilinçleri tedirgin edici mâhiyeti en etkili bir devrimci tavırdır. Nerede ve hangi meselede olursa olsun direniş, insanları tavır almaya iter. Kimin yanında yer almalıdır? Direnişi örgütleyip sürdürenlerin bu tercih dayatıcı rollerine dikkat kesilmelidir. Bu dayatmayı çoğaltmamız gerekiyor. Her dayatma kötü değildir ya! Dikkat ederseniz buradaki dayatmanın zorbalıkla bir münasebeti yoktur. Direniş süreci vicdanlara doğru tesir etmeye başlayarak muhataplarını etkisi altına alır ve az evvel dediğimiz gibi onları tercihe zorlar.
Şu hâlde yapılacak şey direnişi dâim kılmak, vicdanları harekete geçirip onlardan birtakım tercihlerde bulunmasını istemektir.
Sıradan kişilerin, grupların, devlet ya da rejimlerin, artık ne kadar vicdanları kaldıysa tercihe zorlanmasını sağlayacak direniş biçimlerini yaygınlaştırmak boynumuza borçtur. Tabii burada Filistin meselesi özelinde tartışıyoruz ama bütün zulüm alanları için söylediklerimiz geçerlidir. KHK’ların yarattığı zulümler, ekolojik ifsat ve talan, emek sömürüsü derken hayatın bütün alanlarındaki adalet arayış süreçleri için bu tutum ve tavırlar geçerlidir. Şimdi Filistin meselesi özelinde ilerleyelim.
Gazze’deki savaşla ilgili ateşkes sağlandı. Yukarıda da husûsen işaret ettiğimiz kesimler için bu durum derin bir ‘oh’ çekilmesine vesile olmuş olabilir ama artık işgal kökten bitirilinceye, Siyonistler işgal ettikleri topraklardan def edilinceye değin kimsenin derin bir ‘oh çekme’ hakkının olmadığını tedirgin edici boyutlarda hissettirmek için yeni direniş usullerini örgütleyip halkların huzuruna çıkarmak zorundayız.
Türkiye’de İsrail’e karşı verilen kayda değer bir mücadele örgütlenemediğinden bir direnişten de maalesef bahsedilemez. Direnişi sadece Filistinli çocukların taş atan zayıf kol ve omuzlarına, direniş gruplarının imkânsızlıklar içinde çırpınarak var olma savaşımına havale etmek buralarda geçer akçedir. Direnişin bütün bir yeryüzüne yayılması, Siyonist işgali besleyen damarların kurutulması gerekiyor. Direniş bütün bir yeryüzüne kök salmalıdır. Bu, bütün direniş alanları için geçerliyken Siyonizm görünümlü küresel emperyalizmi geriletme perspektifine odaklanması gereken Filistin direnişi için daha bir gereklidir. Siyonist işgalcilerin meşruiyetlerini büyük şeytan ABD koruyuculuğunda ve bir karşı devrim formunda bütün bir İslam dünyasına, Arap rejimlerine doğru genişletme azmi göz önüne alındığında meselenin ciddiyeti daha bir kesin olarak algılanabilir.
İsrail, Siyonizm görünümlü küresel emperyalizmin ileri karakolu olarak Ortadoğu’da ifsadı körüklemek misyonunu icra etmek için bir lejyon formunda Filistin’e konumlanmıştır. Dolayısıyla bu form emperyalistler için oldukça anlamlıdır. Onun bu varlığının anlamı, bölgeye kök salma kabiliyetiyle doğru orantılıdır. O yüzden bu kök salma niyeti bölgesel ve küresel direnişin ana hedefi olmalı değil midir?
Siyonist saldırganlığa karşı Türkiye’deki etkinlikleri sıcak çatışma anlarında verilen hamâsî ya da duygusal tepkiler, İsrail’in İstanbul konsolosluğu önünde yoğunlaşan protestolar, dünyanın farklı ülkelerindeki devasa kitlesel yürüyüşlerle kıyaslandığında düşük yoğunluklu olarak niteleyebileceğimiz katılımlarla gerçekleşen basın açıklamaları şeklinde sıralayabiliriz. Elbette bütün bu faaliyetler son derece kıymetlidir lâkin artık çok daha etkili ve plânlı aşamalara geçilmesi gerektiği de açıktır.
Sıradanlaşan bu eylemliliklerin etkisini farklı alan ve sektörlerde derinlik kazanan şu Türkiye-İsrail münasebetleriyle ölçelim: İsrail’le Türkiye’nin yıllık ticari hacmi 6 milyar doları aşmış durumdadır. THY İsrail’e koronavirüs salgınından önce günde en az 10 sefer düzenlemekteydi. İsrail’de, Zorlu Holding’in, Hamas’ın roket saldırısıyla haberdar olduğumuz 3 enerji santrali vardır. Türk çelik sektörünün bu yılki ihracatında İsrail ilk sıradadır. Kürecik NATO radarı İsrail’in güvenliğini sağlamaktadır. İsrail, petrol ihtiyacının önemli bir kısmını Irak Kürdistan’ından Türkiye’nin Ceyhan limanı aracılığıyla gidermektedir. Türkiye, Nekbe’yi İsrail’in milli günü olarak tebrik etmektedir. İsrail’le yapılan anlaşmalar nedeniyle Türkiye mahkemelerinde Mavi Marmara’nın hesabını sormak için dava açılamamaktadır.
Burada sıralayabilmenin mümkün olmadığı ve iyice dallanıp budaklanan çok sayıda ve farklı alanda cereyan eden ilişki, Türkiye’de ne denli büyük ve etkili bir boykot hareketine ihtiyaç duyulduğunun açık kanıtıdır. Bu boykot hareketi işin tabiatı gereği devrimci olmak durumundadır. Kirli münasebetleri hoyratça sürdüren özel ya da kamuya ait bütün şirket ve kurumlar önünde aylar ve hatta yıllar sürecek çadır eylemlerini, yürüyüş ve internet kampanyalarını gerektirir. BDS örneği bu anlamda çarpıcıdır. Farklı ülkelerde Siyonistlere hizmet edecek mal ve ticari hizmetlerin sevkiyatını durdurmaktan spor müsabakalarının iptaline, kültürel organizasyonların engellenmesine, siyasi ilişkilerin kesilmesine dönük BDS faaliyetlerinden bütün dünya haberdardır.
Böyle bir boykot hareketi doğrudan, Siyonistlerle her türlü kirli ilişki içinde olan devlet-sermaye ortaklığını hedef alacağından egemen düzenden sert bir karşılık göreceği açıktır. İşin ucu geniş dindar çevrelerin desteklediği AKP iktidarına dokunacağı için her sıcak çatışmada konsolosluklar önüne koşuşan kalabalıkların böyle bir boykot hareketine destek verip vermeyeceği şüphelidir. Kitlelerin Kudüs-Gazze-Filistin hassasiyetini ısrarla manipüle eden iktidarın açık yüreklilikle karşısına çıkmak bu boykot, dolayısıyla da direniş hareketinin kaçınılmaz aşaması olacaktır.
1960’larda sosyalist gençler NATO’nun Kürecik üssüne karşı eylem bilincine sahipken İslamî çevrelerin bunca kirli ilişkiyi kuru protestolarla geçiştirmesi kabul edilemez. Direniş, entegre ve zorlu bir süreçtir. Aylara, yıllara yayılır; yeryüzünün başka ve çeşitli direniş hareketleriyle irtibatlanır. Gazze’de yeni bir savaşa kadar ateşkes ilan edilebilir ancak Siyonist kılıflı emperyalizmin Filistin’de, Ortadoğu’da kök salma azmindeki damarlarını kurutmak ancak onlardan çok daha fazla gayret ve kararlılıkla mümkün olabilir.
Kaynak Yeni Pencere