TÜRGEV ve ENSAR adlı vakıfların ABD’deki TÜRKEN vakfına değişik zamanlarda toplam 60-70 milyon dolar gönderdiğini kamuoyu CHP lideri Kılıçdaroğlu’nun konuşmasından öğrendi. Gizli de değil; bankalar üzerinden resmi işlemlerle gönderilmiş. Sayın Kılıçdaroğlu, bu belgeleri, Erdoğan’ın ve yakınlarının yurt dışına kaçış hazırlığı olarak kamuoyuna takdim etti.
Fakat böyle bir para transferinin ‘yurt dışına kaçış’ hazırlığı olduğunu düşündürecek bir veri ortada yok.
Ancak ‘kaçış’ iddiasının zayıflığı, böyle bir paranın hangi kaynaklardan sağlandığı sorusunun ciddiyetini ve önemini azaltmaz. Adı geçen iki vakıf, Türkiye’deki bütün giderlerini karşıladıktan sonra yurt dışında destekledikleri TÜRKEN vakfına bu çapta büyük bir miktarı gönderecek kadar bir mali gücü hangi kaynaklardan temin etmiştir? Üzerinde durulması gereken sorun budur.
‘BİZDEN’ POLİTİKASI
Amerika’daki TÜRKEN vakfının ENSAR ve TÜRGEV tarafından kurulduğu, bu vakıfların yönetiminde iktidarla birinci derecede akrabalık ve siyasi aidiyet gibi somut ilişkilerin bulunduğu biliniyor
Dahası, iktidar yanlısı vakıflardan bazılarının Milli Eğitim Bakanlığı ile işbirliği protokolleri imzaladıkları, eğitime ‘karıştıkları’ da biliniyor.
Devletin personel alımlarında şu veya bu ölçüde etkili de oluyorlar.
İktidarın desteği olmadan bunlar mümkün değildir.
Devletin vatandaşlar karşısında tarafsızlığı, kamu kaynaklarının ve imkanlarının ayırımsız ve objektif kriterlere göre ve mutlaka şeffaf dağılımı ve denetimi gibi ilkeler özellikle son 6-7 yılda bir hayli gölgelenmiştir.
Bu, son derece ağır bir sorundur, bir yozlaşma tablosudur. Kamu kurumlarının “bizden”leştirilmesi, İhale Kanunu’nunda yolsuzluklara kapı açılması, belli şirketlerin ihalelerde hep aslan payını alması, belirli vakıfların iktisaden ve siyaseten olağandışı şekilde güç ve nüfuz kazanması ulusal ve uluslararası raporlara da geçmiştir.
İHALELERDEKİ MİLYARLAR
Fıkıh profesörü Hayrettin Karaman şöyle yazmıştı:
“İhale almış, para kazanmış bir kimseyi, iş olup bittikten sonra bir yetkili, bir hayır kurumuna yardıma davet ederse ve o da yardım ederse bu rüşvet olmaz' dedim, yine diyorum.” (Yeni Şafak, 24 Ocak 2014
Bunun suistimale ne kadar açık olduğunu izah etmeye gerek var mı? İktidardan ihaleler alıp iktidar yanlısı kuruluşlara “yardım” etmenin en azından etik kurallara aykırı olduğu açıktır.
Kaldı ki, Durmuş Yılmaz’a göre “Kamu İhale Kanunu’nu 191 kere değiştirilerek kaynak tahsisi bozulmuş ve yolsuzluklar artırmıştır.” (6 Aralık 2020)
Bu değişikliklerle, “davet usulü ihale” genel kural haline gelmiş, merkezi idare de belediyeler de “istediğine ihale verme” imkanını elde etmiştir.
Böyle “davet edilen” şirketler milyarlarca ve miyarlarca dolarlık merkezi ve yerel yönetim ihaleleri alır da istenilen vakfa, derneğe, kuruluşa “yardım” etmez mi?!
Son üç yılda devlet 201 milyar lira değerinde ihale yaptı, bunun 143 milyarlık bölümü davet usulüyle, “kapalı kapılar ardında” yapıldı! (İsmail Şahin, Sözcü, 2022.3.23)
Kaldı ki imtiyazlı vakıflara taşınmazlar, arsa ve binalar tahsis edilerek kamu kaynaklarından destek verildiği de bilinmektedir.
GRİ LİSTE!
Bu çağda bunlar uluslararası kurumların gözünden kaçmıyor. AB İlerleme Raporlarında Türkiye, yolsuzlukla mücadele ve şeffaflık Kanunlarını çıkarmadığı için 8 yıldan beri eleştiriliyor!
Davutoğlu’nun hükümet programındaki “yolsuzlukla mücadele ve şeffaflık” bölümü, kendisiyle birlikte tasfiye edildi…
Uluslararası Şeffaflık Derneği, “yolsuzluk algısı” indeksinde Türkiye’nin, son bir yılda 10 basamak birden düşerek, 100 üzerinden 38 puanla dünyada 96. Sıraya düştüğünü açıkladı. (25 Ocak 2022)
Ve, içim yanarak yazıyorum, Türkiye, uluslararası bir kuruluş olan Mali Eylem Gücü tarafından “kara para aklanması ve terörizmin finansmanını engelleme konusunda eksikler olduğu için” gri listeye alındı. (21 Ekim 2021)
Ekonomi niye kiriz içinde, niye yatırım gelmiyor, niye Türkiye’nin risk primi 700 puanın üstüne çıktı, niye yolsuzluk ve adaletsizlik algısı zirveler yapıyor?
Açık değil mi?
