Londra merkezli bir çevrimiçi haber kuruluşu Middle East Eye'de (MEE) ,Wissam Saate tarafından kaleme alınan Beyrut patlamasıyla ilgili makalede, “Sultan II. Hamid'in Beyrut'a gösterdiği hassasiyeti, bugünkü Lübnan'ı yönetenler göstermedi” deniliyor.
Saate'in, “Beyrut patlaması: Kötü bir devletin son patlaması” başlıklı makalesi şöyle:
Şeytan yıllarca orada, yanımızda dolaşıyordu. Lübnan'ın ana buğday silolarının yanında stoklanan ve her gün binlerce kişinin kullandığı kıyı otoyoluna bakan 2.750 ton el konulan amonyum nitrat, bir kitle imha silahından başka bir şey değildi.
Şeytan sessizce anını bekliyordu. Büyüleyici Gemmayzeh bölgesini ve hareketli Mar Mikhael'i ve her gün geçip geçerek geçimini sağlayanları ele geçirmek için bekleyen kentsel bir saatli bombaydı. Gizli bir sır bile değildi.
4 Ağustos'ta Beyrut Limanı'nda bir bilim kurgu kıyameti vuruldu. Bu limanın bilinen bir başka sırrı da, ulusal egemenliğini uzun zaman önce kaybetmesi, "kamusal" ve "özel" mafyaların bir karışımının eline geçmesidir.
Koronavirüsün esir alması, benzeri görülmemiş finansal ve ekonomik çöküş, siyasi yaşamın mumyalanması ve yeni bir hükümet krizinin ortaya çıkması: Teknokratizm ile birlikte gelen bu yıllardır var olan amonyum nitrat stoğu, son devrilme noktasıydı. Kimyasal siklon, Beyrut'tan canlı olan her şeyi aldı.
Ailemle birlikte yaşadığım patlama yerinden altı kilometre uzakta, ilk başta bir deprem binamızı salladı. Bir sonraki his, önceki füze saldırılarının nasıl hissettirdiğine daha yakındı. Bittiğinde, yeni gerçekliğimizle - hayal bile edilemeyecek bir felaketle karşı karşıya kaldık.
Bu sözleri şehrin korkunç yıkılmış mahallelerini gezdikten sonra yazıyorum. Şehir, toplu bir cezalandırma sahnesidir; sıradan insanlara karşı kimyasal bir saldırganlık. Enkazın ortasında bazı siviller kayıp durumda ve son bir ölü sayısının verilmesi günler alacak.
Utanmaz yalanlar
Buraya nasıl geldik? Şu anda cevabım yok. Bildiğim şey, kötülüğün egemen olmayan, sorumsuz, kendi nüfusuna ve Beyrut'u eşsiz bir Akdeniz şehri yapan kültürel kent dokusuna düşman bir suç devleti biçimini ve karakterini aldığıdır.
Bu devlet ve yapısı --yalnızca siyasi sistemi değil - bağış toplama ve uluslararası toplumun kapılarını çalma sanatında ustalaşırken, halkın sağlığını tehdit ediyor ve haysiyetini küçümsüyor.
Patlamanın ardından bu suçlu, oligarşik devletin önde gelenleri utanmadan yatmaya devam ediyor. Bu oligarşinin kontrolündeki medya da rolünü oynuyor.
Şimdi ne olacak? Bu olayın hemen ardından yeni bir ayaklanma ihtimali çok uzak. Bugün bizi rahatsız eden en tehlikeli anlatı, bunun bir doğal afet olduğu iddiasıdır. Evet, çevresel bir felaketti; ama muazzam ölçekte bir siyasi felaketi temsil ediyor ve bu, ikiyüzlü insancıllık tarafından yok edilmemelidir.
II. Abdülhamid dönemi
İlk şokun ardından, limanın ve burayı başkent yapan şehrin gelişimini denetleyen Osmanlı padişahı II. Abdülhamid döneminin Beyrut Limanı'nın resimlerini ararken buldum kendimi.
Sultan, erken dönem profesyonel fotoğrafçıların çalışmalarını takip ederek, Yıldız Sarayı'na çektikleri fotoğrafların gönderilmesini ve Beyrut'la ilgili kendisini bilgilendirmelerini istedi.
Sorumlu padişah ile bugünün hakim deliliği arasında böyle bir fark görüyoruz. Büyük Lübnan'ın kuruluşunun yüzüncü yıldönümünde liman patlaması, Hamid döneminde Levanten Beyrut'u arasındaki bu karşılaştırmanın ve bu oligarşik rejimin son nefesinde kitlesel yıkımın bir takviyesi olarak geliyor.
Yazarı hakkında
Wissam Saade, 2003 yılından bu yana Saint Joseph Üniversitesi'nde siyaset bilimi ve tarih öğretim üyesidir. Önde gelen Lübnan ve Arap gazetelerinde düzenli bir köşe yazarlığı yapmaktadır.
*İçerik özetlenerek verilmiştir. Bu makalede yer alan görüşler yazarına aittir
(*): Bu yazı, Feyza Akyıl tarafından Middle East Eye'den çevrilmiştir.
Kaynak: timeturk.com
