Sağlık çalışanları, canlarını ortaya koyup hastalanma hatta ölme vakalarına karşın, virüsle savaşmaktalar.
Gencecik çocuklar vatan savunmasında can vermekteler.
Tarımda geç kalınma paranoyası, ülkeyi bu kez daha büyük bir tehlike ile kıtlıkla yüz yüze getirirken.
Eh artık üniversite gençliği, sıra sizde.
Gösterin vatan sevginizi.
Okullar tatil.
Gittiğiniz şehirlerinizde, köylerinizde hemen bir diğer kutsal yurt görevine koşun.
Toprağınız olsun, olmasın.
Hatta şehir çocuğu da olsanız.
Köyden arkadaşlarınızla irtibata geçip yaşlıların, güçsüzlerin, hastaların tarlalarını kazmaya, tohumları ekmeye, fideleri dikmeye koşun.
Bu bir tarım seferberliği.
Dışa bağımlı olmamanın, özgürlüğün de kanıtı.
Dışarıdan buğdaya, şekere, samana değin aldığımız ürünler için emek verin.
Beyaz Zambaklar Ülkesi’ni bir kez daha okuyun.
Öyle girişin işlere.
Televizyonlar aptal dizilerle zehirlediği gençleri, kamu spotu ile bu vatan borcuna, kırsal alana çağırmalı.
Böylelikle bir işe yaramanın güzelliğini yaşarlar.
Zaten nicedir baba parası yemekten psikolojileri bozulmuş, kendilerini avutmak için gittikleri kafelerde, bağıra çağıra ya da bozuk ritimli kahkahalarla mutluluk oyunu oynasalar da, içine düştükleri heba zamandan için için kendilerini yemekteydiler.
Başkalarına yapılan iyilik kadar insanı mutlu eden bir şey olmadığını görecekler.
Hem evde kalarak, sıkıntıdan durmadan yemek yediklerinden yakında kapılardan geçemeyecek kadar kilo aldıklarından, spor olacak tarla kazmak.
Bol bol D vitamini alacaklar, güneş altında.
Yüzmek kadar faydalı bağ bahçe işleri ile bilgisayar başında oturmaktan kötürüm olmuş ayaklarına can gelecek.
Boş oturana selam bile verilmezken bizim dinimizde.
Kâğıt toplayanları gördüğümde, uzak da olsam yolumu onların bulunduğu tarafa çeviririm, sırf saygınlıklarına selam verebilmek için.
Yardımsever gençler de, pozitif enerjiden, duadan, iyiliğin verdiği huzurdan mutluluk biriktirecekler.
Hem tasarrufu öğrenecekler, son on yıldır üzerine giysi almayan Hüseyin emminin yırtık gömleği ile kazdığı toprağa bakıp, çiftçi bir ailenin yanında bozulmamış nice değerleri tanıyacaklar.
Küçük kulübesinde mütevazı yemeğine şükreden insanların tok gözlülüğüne şaşıp kalacaklar.
Seksen dokuzunda Ali amcanın titreyen dizleri ile toprağa bel vurduğunu görüp hayatın, gençliğin kıymetini anlayacaklar.
Tevhide teyzenin dediği gibi,“üzüm zamanı da gelin, gelmezseniz gücenirim”deki inceliği, cömertliği, nezaketi dahası hiçbir yerde göremeyecekleri o bilge kültürü de öğrenecekler.
