İdeolojiler zaman içinde anlam yitirince onun yerine ideoloji yerine geçebilecek davranış hâl ve tutumlar devreye girdi. Bunlar bilinçli seçimler. Hakikat Medeniyetinin varlığı her zaman için kendileri için tehlikedir. “Hakikat Medeniyeti” kavramı Üstad Sezai Karakoç’tan alınmadır. Rahmet ile anılmasına vesiledir bu da. Miri malımızdır, o düşünce ve inanış tarzının sürekliliği gerekir.
Böyle bir durumda Hakikat Medeniyetinin gündeme gelmemesi için olanlar ve yapılanlar bu bağlamda göz ardı edilemez.
Modernizm bir ideolojidir veya ideolojilerin yerine geçen bir yaşama biçimi. Sınırsız tutku, sınırsız tüketim, sınırsız davranış, ilkesiz yaşama, sermayenin ve lüksün, şehvetin kölesi olma gibi. Bunlar sayısız kavramlarla tanımlanabilir. Bu yapı varlığını ve sürekliliğini birçok durum üzerine kurgular. Bunların en önemlilerinden biri modernizm olduğu gibi bir diğeri de şiddet, öfke, nefret ve buna bağlı düşman üretmedir.
İnsanlığın huzuru için neler yapılır, yapılmalı, ne yapılırsa insan huzur bulur? Bu temel sorunun karşılığı günümüz yapılarında bulunmaz. Bulunması da istenmez. Bu yaşama tarzı bir çarktır, bu çarkın mutlaka bir biçimde işlemesi gerekmektedir.
İnsanın Hakikat Medeniyetine ulaşmasını engelleyen her türlü yol, tutum ve davranış, yaşama biçimi geçerli olur onlar için.
Siyasal partilerin varlığı, bir hizmet yarışı olmaktan çok, yer tutanların kendilerinden başka kimsenin o yere yanaşmama, yanaştırmama çabasıdır. İnsanlığın hayrı için olabilecek yönelimlerden uzak durmak. Çünkü İslâm bir merhamet, sevgi ve adaletli bölüşüm, insanın ve kulun hakkını gözeten bir inanış ve yaşayış tarzıdır. Siyasal ideolojiler İslâm dışı olan ne kadar yol tercihi var ise onlara sapmaktadırlar. Bu yol tercihlerinde ana saldırılarının ana nedenleri, İslâm milletinin, halklarının yaşadığı yerlerde İslâm’a dönüktür. Oysa, görünürde uygulayıcılar insandır. İnsanların çıkar ilişkileri, davranış tercihleridir. Eğer her hâl ve davranış İslâm’ın gerekleri üzerine ise o zaman bir sorun yoktur. Değilse insanların yanlışları, günahları Hakikat Medeniyetine mal edilemez, edilmemelidir.
Dünya çıkar ve tamahlarını gözetenler zaten İslâm inanış ve düşünüşüne aykırı yaşıyorlar. Bu, onların tercihidir, İslâm’ın değildir.
Bugün için İslâm’a dönük saldırılar, ilgisizlikler, uzaklaşmalar, deizm, atezim gibi yönelişlerin nedeni de insanlardır. Güven vermeyen, zulmeden, haksız davranan ve yaşayanlardır buna neden olanlar.
Örneklik insan üzerinde yaşanır, insanda görülür. Dünya saltanatını ve gücün ellerinde tutanlar, yerlere konumlananlar ve işgal edenler, yerlerini sağlama alma adına, İslâm inanç ve düşünce gereği bir hal içinde olmadıklarından İslâm’ı kalkan edinir, sağa sola saldırırlar. Bu da karşı taraf için bir bahane olur, hedef alınması gereken asıl kişiler olmaktan çok İslâm’a dönük oluyor.
Kendi kitlelerini, karşı kitlelere kaptırmamak, onları daha sıkı bloke etmek, tutmak adına karşı taraflara saldırmayı bir iş ve hüner olarak bellerler. Bu salt bir ülkenin sınırları içinde olan bir durum için değil. Dünya yüzündeki bütün çıkarcı egemenler için geçerlidir. Nefret ve düşmanlık dili, belli zaman için geçerli olabilir, bununla bir süreliğine ayakta kalınabilir ve hatta bundan fazlasıyla kendileri ve çevreleri yararlanabilir, ancak İslâm inanışında hayat bu dünyadan ibaret değildir. Böyle olmadığı gibi bu saltanatlar da uzun sürmeyebilir. Sürse bile kalıcı olmaz.
İnsanların kendinden nefret ettiren dil sahipleri, uluslar sadece kendilerini yanıltır ve aldatırlar. Gün gelir gerçeğin soğuk şamarı yüzlerine çarpılır, o zaman da iş işten geçmiş olur.
Ne yapıp edilmelidir ki bir medeniyete, bir millete, bir inanca zarar vermeden, gerekirse kendilerini feda edebilecek yol tercihinde bulunulmalıdır. Yoksa nefret dilinin sonu yoktur.
