Milli Gazete yazarı Fatma Tuncer, kendisiyle dostluğu ve tanışıklığı bulunan psikiyatri uzman Dr. Hamdi Kalyoncu'un vefatı akabinde, onunla ilgili düşüncelerini okuyucularıyla paylaşıyor.
Bir sabah vakti kalkıp, Dr. Hamdi Kalyoncu ağabeyim adına veda yazısı yazacağım aklımın ucundan dahi geçmezdi. Ama insanoğlu insanız, yaşam denen bu hengâmeli yolu hangimiz ne zaman ve nerede tamamlayacağımızı bilemeyiz. Gündelik hayatta ölümü aklımıza getirmekten kaçınsak da hepimiz ebediyete giden o gemiyi beklemekteyiz. Ne önden gidenler şanslı ne de sonradan gidenler, bu yolun şanslı olanları heybelerine hayır hasenat doldurup çıkanlardır sadece…
Hamdi Kalyoncu ağabeyimin vefat haberini aldığımda elini muhtaçlara uzatmaktan hiç kaçınmayan o tevazu sahibi koca yürekli adamın şahit olduğum yardımseverliğini yâd etme ihtiyacı hissettim. Ve tarif edilmez bir hüzün yaşadım.
Psikiyatrist Dr. Hamdi Kalyoncu ağabeyimle on beş yıl önce bir belediyenin danışmanlık merkezinde çalışırken tanışmıştım. Belediye bünyesinde hizmet veren danışmanlık merkezine günde on beş insan özel ya da ailesel sorunlarının çözümü için başvurur ve destek çalışmalarımıza dâhil olurdu. Gelen kişilerden birçoğu eşlerinden şiddet gören, boşanan, evden atılan kadınlardan oluşmaktaydı. Danışanlarımızla görüştükten sonra ihtiyaç hâsıl olmuşsa onları psikiyatriste yönlendirir ve destek almalarını sağlardık. Ancak gelen kişiler randevu alamadıklarını ya da daha detaylı desteğe ihtiyaç duyduklarını belirtir bizden yardım isterlerdi. Dr. Hamdi abimle o günlerde bu vesile ile tanışmış ve destek istemiştim. Hamdi Bey bu talebime sıcak ve samimi bir ifade ile karşılık verdi ve “ihtiyacı olan kişileri bana yönlendirebilirsin, ücret almam, Allah rızası için yardımcı olurum” dedi ve yardımlaşma duygusunun gittikçe zayıfladığından bahsetti. Onun tevazu kokan tutumunu ve bu samimi ifadelerini hep hatırladım ve kendisi için dua ettim.
Belediyeye bağlı danışmanlık merkezinde çalıştığım dönemlerde Dr. Hamdi Kalyoncu’ya çok sayıda hasta yönlendirdim, hastalar geri döndüklerinde doktorun gerekli desteği sağladığını ve sorunları ile detaylı şekilde ilgilendiğini ifade ediyor ve tedavinin hayatlarına katkılarından söz ediyorlardı. Danışanlarımızdan gelen olumlu geribildirimlerin sonucunda Hamdi abimizi ziyaret ettim ve hastaların kendisi hakkındaki düşüncelerinden söz ettim. Babacan bir tavırla “tabiî ki yardımcı olacağız, görevimiz” dedi. Vefatına yakın döneme kadar birçok hastayı kendisine yönlendirdiğimi ve desteğinden istifade ettiğimi hatırlıyorum. Mesleğini icra ederken hiçbir zaman para odaklı yaklaşım sergilemeyen ve insanlara hak ettikleri değeri veren değerli bir ağabeyim adına kaleme aldığım bu yazıyı yazarken ellerim titriyor ve hasenatına şahit olduğum bir büyüğüme elveda derken hüzünleniyorum… Fakat başta da dediğim gibi hepimiz ölümle akrabayız, hayat sessizce akıp gitse de bizler bu dünyanın kalıcı müdavimleri değiliz, göç vakti geldiğinde hepimiz elveda diyeceğiz…
İnsan yaptıkları ve yapmadıklarıdır, geri kalan et ve kemikten ibarettir der bir büyüğümüz. Fakat nedense insan dünyayı gözünde o kadar büyütüyor ki, geçici olanı merkezi alırken kalıcı olanı gözden çıkarıyor. Oysa gemi kıyıya dayandığında hayatımızı istila eden ne varsa önemini kaybediyor, ebediyet yolculuğunda hayır hasenatlarımız dışında kalan her şey çer çöp oluyor. Orada kaybetme endişesi ile sımsıkı tutunduğumuz, para, mevkii, şatafatlı binekler, evler, alışveriş merkezleri, günübirlik eğlendiğimiz mekânlar her şey geçerliliğini kaybediyor. Ebediyete açılan gemide fani dünyaya ait olan nesnelerin hükmü kalmıyor. O nedenle insanlar icra ettikleri meslek ne olursa olsun bunu sadece ticari bir araç olarak görmeyip ahiret azığı olarak değerlendirmeli ve Allah’ın bahşettiği bu imkânlar üzerinden hayır yapmalıdırlar.
Rahmetli Doktor Hamdi Kalyoncu ağabeyimin sahip olduğu mesleki bilgileri ihtiyaç sahiplerinin hizmetine sunarak hayra çevirdiğine şahidim. Rabbim mükâfatına nail kılsın. Mekânı cennet olsun…
Psikiyatrist Dr. Hamdi Kalyoncu
