New York Times gazetesinin yorum
sayfalarında 3 Haziran günü bir yazı çıkar,
özetle der ki:
Memleket yanıyor!
Göstericilerin üstüne hiç gecikmeden
asker sevk edin. Ancak askeri birlikler
bu kaosu durdurabilir, kanun ve
nizam hakimiyetini, yani düzeni
sağlayabilir.
Yazının altında, Başkan Trump'a çok yakın bir
senatörün, Tom Cotton'ın imzası vardır.
Trump'dan Senatör'e dönük övgü dolu bir tweet gecikmez.
Ama NY Times'ta kızılca kıyamet kopar:
Demokrasi düşmanlığı yapan, darbe
yanlısı faşist bir yazı nasıl olur da
liberalizmin kalesinde, New York
Times'ta çıkar?..
Ertesi gün 4 Haziran'da New York Times'ın
açıklaması gelir. Yorum sayfalarının editörü
özetle der ki:
Dün yayımladığımız bir makale hem
okurlarımızdan, hem de gazetenin
içinden, kendi meslektaşlarımdan çok
büyük bir tepki aldı.
Göstericilere karşı askeri birlik
kullanılmasına ben de karşıyım, polis
vahşetini de lanetliyorum.
Bu makaleyi yayımladık, çünkü sadece
bizim onayladığımız bakış açılarıyla
yetinmek, gazetenin inandırıcılığını
zayıflatırdı. Ama şunu da dürüstçe
belirtmek isterim:
Benim bu görüşüm de yanlış olabilir.
Editör'ün açıklamasının yer aldığı yorum
sayfalarında aynı gün, 4 Haziran'da, bir köşe
yazarının (Michelle Goldberg) hem makaleye,
hem de makalenin yayın kararına yönelik
zehir zemberek satırları yer alır:
Tom Cotton'ın otoriterliği savunan
faşist makalesi!
Tom Cotton bir liberal demokrasi
düşmanıdır.
Bu ülkede Senatör Cotton
gibileri artık sadece çürümüş ve deli
bir başkan tarafından ciddiye
alınmaktadır.
Bu makalenin ertesi günü, 5 Haziran'da
gazetenin yorum sayfalarında bir
açıklama notu yayımlanır:
Sayfamızda çıkan bu makale hem
gazete içinde hem okurlarımız arasında
büyük tepkiyle karşılandı. Durumu
gözden geçirdik.
Vardığımız sonuç şu:
Gazetenin standartlarına aykırı olan
bu yazıyı basmamalıydık.
Bir gün sonra, 6 Haziran'da NY Times'ın
en büyük rakibi Washington Post devreye girer.
Gazetenin medya kritiği (Erik Wemple) haberinde
şu ilginç notlar vardır:
Yorum sayfalarının editörü Bennet
yazıyı neden bastığını savunurken, aynı
gün gazetenin patronu A.G. Sulzberger
de gazete içinde yayımladığı bir
notla editörünün yanında yer alır.
Ama bir gün sonra hava değişir.
Önce editör Bennet, yazıyı okumadan
sayfaya koyduğunu itiraf eder.
Sonra da patron Sulzberger'in gazete
yöneticilerini toplayarak yanlış
yaptıklarını belirten, gazetenin
standartlarına ters düşen
bu yazıyı keşke basmasaydık,
dediğini içeren haberi duyulur.
Ve 9 Haziran günü konu noktalanır:
James Bennet, New York Times'ın
dört yıldır yönettiği yorum sayfaları
editörlüğünden istifa eder.
Bu da bir gazete işte...
Bir gazeteci olarak sizleri haberdar kılmak
istedim, hepsi o kadar...