Demirel 100 yaşında!
Pazar günü Ülke PolitikalarıVakfı'nın
Cevahir Otel'de düzenlediği toplantıda
"BABA"yı andık.
Özlemişim Demirel'i, itiraf edeyim,
arada bir gözlerim doldu.
İsmet Berkan da
bugün 10 Haber'deki yazısında
bu toplantıyı çok güzel özetlemiş...
Demirel'le ilgili o kadar çok anım var ki,
yaşlı hatıralar o kadar birikmiş ki.
Baba'yı kaybettiğimizde T24'de yazdığım,
18 Haziran 2015 tarihli
"Demirel'i darbeyle devirecektim"
başlıklı yazımı aşağıya aynen alıyorum.
* * *
Demirel’i darbeyle devirmek istiyordum.
Askeri darbeyle devrim yolu açılacaktı.
Gazeteciliğe 1969’da böyle başlamıştım, Doğan Avcıoğlu’nun yanında, haftalık Devrim gazetesinde...
Demirel, Adalet Partisi’nin lideriydi, Başbakanlık koltuğunda oturuyordu.
‘Sınıf düşmanı’mızdı.
‘Amerikan emperyalizminin işbirlikçisi’ydi.
‘İrtica’yı besleyen bir ‘Nurcu’ydu.
‘Cici demokrasi’nin ürünüydü.
Devrilmeliydi!
Bunun için askeri kışkırttık.
‘Cunta’lar kuruldu.
Darbe ortamı oluşturmak için sağda solda bombalar patlatıldı.
Sahte bildiriler yayınladık.
Ve 1971’de Demirel devrildi.
Ama 12 Mart Muhtırası’yla Demirel’i deviren asker, bizi de devirdi. Darbe bizim darbe değil, Amerikan ürünü bir darbeydi.
Demokrasinin, solun kolu kanadı kırıldı 12 Mart’ta. Demirel kendisini deviren askerin anayasasına, idamlarına destek çıktı.
Yıllar geçti, bu radikal dönemimi, 1999’da Kimse Kızmasın Kendimi Yazdım adını taşıyan kitabımda ayrıntılarıyla yazdım.
O tarihte cumhurbaşkanı olan Demirel’e de gönderdim:
“Sayın Demirel, sizi darbeyle devirmek istediğim yıllarımın öyküsü...”
Yakın dostlarına bu kitabımı gösterirken,
“İşte demokrasi budur, bunları yazabilmek ve bunları yaşayanların dostluk edebilmeleridir”
dediğini biliyorum.
12 Eylün sonrasında
aynı safta buluştuk
12 Mart’tan 12 Eylül 1980’e dokuz yıl geçti.
Askeri darbe, Demirel’i bir kez daha Başbakanlık koltuğunda yakaladı.
Demirel yine direnmedi.
12 Eylül’le birlikte, 12 Mart darbesinden farklı olarak Demirel’le aynı saflarda buluştuk.
‘Demokrasi cephesi’ydi bu.
Cumhuriyet’in genel yayın yönetmeniydim. Gazetenin yayın politikası, yazarları bir bütün olarak darbenin karşısındaydı.
Darbe anayasasıyla siyaset yasaklarına karşı kararlı bir mücadele veriyorduk.
Bu demokratik mücadele sürecinde Demirel’le epeyce yakınlaştık.
Demirel yalnızdı.
Muhafazakâr basının da pek öyle yanında yer aldığı söylenemezdi.
Siyasal yasakların 1987 yılında çok az farkla kaldırılmasında belirleyici rol oynamıştı Cumhuriyet gazetesi.
1980’li yıllar boyunca çok sık görüşürdük Demirel’le. (*)
Baş konularımızdan biri Turgut Özal’dı. ANAP lideri olarak başbakanlık koltuğunda oturuyordu.
Demirel’in bir numaralı hedefiydi.
Ben de Özal’ı çok sert eleştiriyordum, 12 Eylül’ün siyaset yasaklarını savunduğu için...
Siyaset yasaklısı Demirel’in 1980’lerde zamanı boldu.
Kendisiyle en çok konuştuğum konular arasında, asker meselesi, Kürt sorunu, Kıbrıs, Türk dış politikası, Avrupa, Ortadoğu, Washington, Moskova yer alırdı.
‘Devlet’i merak eder, ona anlattırırdım.
Asker meselesini de, Kürt sorununu da, Kıbrıs’ı da gayet iyi yerli yerine oturturdu.
Bu konularla demokrasi arasındaki bağı kurar ve Avrupa Birliği’ne giden yolun bu bağlamda nasıl açılabileceğini anlatırdı.
12 Eylül sonrasının, yani 1980’li yılların Demirel’i Amerika konusunda son derece dikkatli bir dil kullanırdı.
Türkiye’de askeri darbeler, öyle anlaşılıyordu ki, Demirel’i Amerika’yla ilgili olarak yoğurdu üfleyerek yeme noktasına getirmişti.
Hatırlıyorum.
Başbakan Demirel’in 1992 yılı şubat ayında Washington’a yaptığı resmi ziyareti izlemiştim.
Dönüş yolunda, uçakta bir ara yanındaydım. New York Times’ın ziyaretle ilgili başyazısını okumuş ve gazeteyi bana sallayarak “İşte bu da oldu, bu da oldu” demişti.
Amerika’nın galiba daha çok kendisine dönük bakışının düzeldiğine dair bir işareti olarak görmüştü o başyazıyı...
Demirel, soğuk savaş yıllarında da, daha sonra da Türk dış politikasında doğu-batı dengesini kollamıştı.
Türkiye’nin Batı dünyasının bir parçası olduğunu savunurdu. ABD ile ilişkilerin önemini ön planda tutar, AB yolunun açılmasını isterdi.
Aynı zamanda Moskova’yla, İslam âlemiyle, Ortadoğu’yla ilişkilerin de sağlam tutulmasını önemser, ama bunu Batı’nın alternatifi olarak görmezdi.
İsrail’le ilişkilerin de iyi gitmesinden yanaydı. Bunun hem Ortadoğu’da, hem de Amerika’yla Avrupa’da Türkiye’nin elini güçlendireceğini söylerdi.
Kısacası, Demirel dış politikada dengeleri sever, bu durumu Türkiye’nin çıkarına sayardı.
Altı kere gitti, yedi kere geldi
ama demokrasi ne oldu?
12 Eylül’le birlikte, 12 Mart darbesinden farklı olarak Demirel’le aynı saflarda buluştuk. Demokrasi cephesi’ydi bu
Çok meşhurdu, Demirel “Altı kere gittim, yedi kere geldim” derdi.
Bununla övünürdü.
Haksız değildi elbette.
Demokrasinin gereğini yapmıştı, demokratik hakkını savunmuştu.
12 Mart Demirel’i yıkmış, ama o yine seçim sandığından çıkıp Başbakan olmuştu.
12 Eylül Demirel’i yıkmış, ama o yine seçim sandığından çıkmış, önce başbakan, sonra cumhurbaşkanı olmuştu.
Bütün bu süreçlerde Demirel hiç kuşkusuz demokratik mücadele vermişti.
İktidar koltuğuna oturabilmesi elbette bir ‘demokratik hak’kın kullanımıydı.
Ama şimdi bunları yazarken, Demirel’in özellikle 1960’lı yıllardaki anti-komünist siyasetleriyle demokrasiye indirmiş olduğu darbeler de unutulamaz diye bir not düşüyorum.
Burada hep aynı soru aklımı kurcalar.
Demirel altı kere gitti, yedi kere geldi ama demokrasi ne oldu?
Demokrasiye köstek olan temel sorunlar çözüm yoluna girebildi mi Demirel iktidarlarında?
Asker meselesi...
Ekonomide yapısal sorunlar...
Kürt sorunu...
Kıbrıs...Avrupa Birliği yolu...
Bu konularda, özellikle 1990’lı yıllarda Demirel’le çok tartıştık. Hem sözlü, hem yazılı olarak kendisini eleştirdim.
Bir Amerikan büyükelçisinin, “Özal iktidarı bir şey yapmak için, Demirel ise kendisi için ister” sözünü aktarınca, bana çok kızmış, kısa süreliğine ilişkileri dondurmuştu.
İfade özgürlüğü ve gazetecilerin hapse atılmaları konusunda da sert tartışmalar yaşamıştık.
Sanıyorum 1994’tü.
“Ama onlar gazeteci değil terörist...” demişti bir seferinde. Çok sert bir yazı yazmıştım. Bana yine bir süreliğine görüşmeme cezası kesmişti.
Bu ‘ceza’lar çok seyrek ve çok kısa süreli olurdu.
Şu sözü kulağımdadır:
“Siyaset yapan, basınla, gazeteciyle kavga etmez.”
Hiç kuşkusuz Demirel’in bu noktaya gelmesi zaman almıştı.
Yoksa Demirel’in de basınla ilişkiler konusunda bir melek olmadığını hatırlatmak pek öyle haksızlık olmaz sanıyorum.
Demirel’le oturup, birer buzlu viski içilebilirdi. Fıkralar anlatır bizi güldürürdü. Oturup yüzüne karşı kendisini eleştirebilirdik.
Eti çürütmeyi severdi
Şeytani bir zekâsı vardı.
Suyun yüzünde kalmak için zekâsını ve aklını bazen acımasızca kullanırdı.
Kendi istediği oluncaya kadar, kendi deyişiyle eti çürütmeyi severdi.
Özellikle siyaset meydanının karıştığı zamanlarda, örneğin karmaşık hükümet ve koalisyon çalkantılarında, “Nelerin olacağını görmek için önce nelerin olamayacağını hele bir görelim” derdi.
Bazen sabır taşı olurdu.
Kendi çatlamaz, karşısındakini çatlatırdı.
“Demokraside çare tükenmez!” sözünü de, “Yollar yürümekle aşınmaz!” sözünü de hiç unutmayacağız bu açılardan...
Siyaseten “Kendi yalanına inanmayan siyasetçi olamaz!” diyebilecek kadar pragmatik ve esnekti.
Bu esnekliğin bazen oportünizme vardığı olurdu.
Ekonomide ‘pazar ekonomisi’nden yanaydı. Ama bu konuda Özal kadar cesur olamadı.
Türkiye’nin askerle sorununu bilirdi.
Ama bu konuda, muhalefet yıllarındayken kapalı kapılar arkasında söylediklerini, iktidara geldiğinde genellikle unutmuştu.
Kürt sorununun askerin tekelinde kalmasına, bunun eksilerini bilmesine rağmen rıza gösterdi.
Yine kapalı kapılar arkasında, Kıbrıs’la ilgili olarak askerden yakınmasına rağmen, bu durumun Türkiye’ye AB kapısını kapalı tutacağını bilmesine rağmen fazla ses etmedi.
Sadece 1999 yılında, Ecevit’in başbakanlığı döneminde, AB ile ilgili kritik Helsinki Zirvesi sırasında olumlu rol oynamıştı perde arkasında...
