27. 08. 2018 Pazartesi
Kurban bir ibadettir. Teslimiyetin adı, tevekkülün, sadakatin adıdır. Manevi, ruhani ulviyetine eriştiğimiz bayram günleri, teslimiyet, sadakat ve tevekkül üzerine yeniden düşünmeye çağırıldığımız çok değerli günlerdir.
Kurbanı, kurban olmayı, İbrahim´in tevekkülünü, Hacer´in sadakatini, İsmail´in teslimiyetini çağlardan çağlara taşıyan bayram coşkusu ile yaşamaya devam ediyoruz.
Kurban Bayramı´nı bu yıl Kütahya´da karşıladık. Dumlupınar şehidleri, Evliya Çelebi, Ulu Camii, Yeşil Camii, çini ustaları gibi pek çok değerle birlikte anılan bu şirin şehrimizin küçük bir mahallesi olan Yoncalı´daydık. Sabah erken saatte ezanlar okunmaya başlayınca kalkıp kaldığımız evin yakınındaki camiye gittik. Farz namazı kılınmaya yeni başlanmıştı, imam Fatiha´yı okurken biz de namaza iştirak ettik. İçeriye girdiğimizde camide sadece bir saf, o da tamamen dolmamış, kenarlarında boşluklar olan bir saf görünce önce İstanbul´daki camilere, bayram namazlarına sonra da ta çocukluğumuzda iştirak ettiğimiz bayram namazlarına gittim. Dışarda açıkta yer bulma zorluğunu yaşamamak için erken giderek cami içinde olmaya gayret ettiğimiz günleri hatırladım.
İlk şoku atlattıktan sonra namazı bitirip dua ile tamamladık, imam dahil bir saf bile doldurmayan cemaatin birer birer kalkıp gittiğini görünce bir an acaba burada bayram namazı kılınmayacak mı diye düşündük. Ancak imam Kütahya´dan yapılan vaazı merkezi yayına bağlanarak cami içine verince anladık ki, camide vaaz canlı olarak değil, Kütahya´dan naklen yapılacak. Geriye kalan cemaati saydım 7 kişiydik. Bayram namazı saati yaklaşmaya başladığında insanlar birer ikişer gelmeye başladı ve bayram namazını idrak ettiğimizde caminin yarısında ancak 5 saf dolduğunu gördük.
Çocukluğumuzun bayramları
Çocukluğumuzun bayramlarında yaşadığımız coşkuyu aradım, yoktu?
Annelerimizin bizi nasıl birer arife çiçeği gibi bayrama hazırladıklarını düşündüm. Babamın küçük yaşta bizi camiye alıştırdığı gibi, kendi çocuklarımızı küçük yaşta nasıl camiye alıştırmaya gayret ettiğimizi düşündüm. Babalarıyla birlikte camiye gelen çocukların yüzündeki mutluluğu, huzur dolu bakışları aradım. O bakışları bulacağımız çocuklar yoktu.
Her Kurban Bayramı´nda olduğu gibi bize İbrahim´in tevekkülünü, Hacer´in sadakatini, İsmail´in teslimiyetini hatırlatan bayram coşkusunu aradım, yoktu.
Caminin içine gidip yer bulamayıp iki saf arasına oturarak bayram namazını sabırla bekleyenleri, cami dışında açıkta yer bulamadığı için yanında getirdiği bir örtü ya da kâğıt parçasını koyacak bir yer bulduğunda yaşadığı mutluluğu gizlemeyenlerin sevincini aradım, o da yoktu.
Çocuklarımızla birlikte idrak ettiğimiz bayramın ulviyetini, kurban olmayı, kurbanın önemini, anlamını yeniden kavramamıza neden olacak heyecanı aradım.
Bir bayram sabahı kurban olacak hayvanların kurban olma sıralarını beklerken yakarışlarına, dualarına şahit olmanın heyecanını aradım.
Arife günü kınalanan kurbanlıklar
Babalarımızla gittiğimiz hayvan pazarlarında kurbanlık koyunların nasıl seçildiğine şahit olduğumuz günleri özledik. Yapılan pazarlıklar sonucu alınan kurbanlıkların arabalara bindirilerek evlerimize getirilişini ve arife günü onların kınalanmasını, sulanmasını, sevilmesini özledik.
Çocukluğumuzda Kurban olacak hayvanların kesim yerine giderken nasıl bir tevekkül içinde yürüdüklerine şahit olduğumuz günlerin özlemini yaşadım.
Her evin bahçesinde yaşanan kurban telaşını, her evde kesilen kurbandan bir parçanın hemen ateşe konup pişirilerek onunla kahvaltı yapılmasını, (dedem orucunuzu kestiğiniz kurbanın ciğeri ya da etiyle açın, derdi) özledim, yoktu.
Kurban Bayramı, kurbanı, kurban olmayı, sabrı, tevekkülü, teslimiyeti, sadakati yeniden düşünmeye yeniden kavramaya çağırıyor bizi?
Kurban Bayramı´nı gerçek kurban bayramı gibi yaşayacağımız günlere kavuşmak dileğiyle?
Şakir Kurtulmuş
Kaynak: dunyabizim.com
