Çocuklara sorulan kalıplaşmış sorular vardır. Mesela; büyüyünce ne olacaksın sorusu gibi. Bu soruya çocukların verdikleri cevaplar ise zamanın şartlarına ve ailenin kültürel ve sosyal yapısına göre değişiyor. Onlar genellikle, kendi taleplerinden ziyade ailenin beklentilerini dile getiriyor, doktor ya da mühendis olmak istediklerini söylüyorlar.
Bilindiği üzere çocuklar erişkinleri taklit ederek sosyalleşir ve topluma uyum sağlarlar. Üç yaşındaki bir çocuk oyunlarında ebeveyninin tutum ve davranışlarını taklit eder. Çocuk oyunlar aracılığıyla erişkinlerin dünyasını tanır ve istikbale hazırlanır. Bu olması gereken doğal bir süreçtir. Fakat günümüz çocukları oyunların engin dünyasını tanıma imkânını bulamıyorlar. Artık eskiden olduğu gibi oyunlarında ebeveynleri ile geçirdikleri vakitleri taklit etmiyor aksine onların hasretini kuruyor ve onlara olan özlemlerini dile getiriyorlar.
Anne babaların elbette çocuklarını geleceğe dair hedef belirleme noktasında yönlendirmeleri gerekir. Ancak bunu yaparken çocuğun yeteneklerini ve tercihlerini de dikkate almak zorundalar. Ayrıca çocuğa, erdemli bir insan olma noktasında da telkin ve teşvikler yapılmalı ve iyilikseverlik aşılanmalıdır. Aksi takdirde çocuklarından sadece makam ve mevki beklentisi içinde olan bir ebeveynin gelecekte ondan insani hasletler beklemeye hiç hakkı yoktur. Çocuğa gelecekte ne olmak istiyorsun diye sorulduğunda, doktor ya da eğitimci olmak istiyorum ama işimi icra ederken dinime uygun hareket edeceğim, insanlara iyilikte bulunacağım diyebilmelidir.
Günümüzde sık sık işittiğimiz bir soru var; Okumuş kariyer sahibi olmuş çocuklar ebeveynlerini neden huzur evine terk ederler? İyilikseverlik, vefa, sadakat şefkat ve adalet gibi değerler noktasından desteklenmeyen bir çocuğun bu tavrını yadırgamaya hiç hakkımız yok. O nedenle bu soruyu önce kendimize sormalı ve nerede hata yaptık diyebilmeliyiz.