Çocukluğumuzdan bugüne ülke ve dünyadaki soygun düzeni hep aynı tempoda işliyor. Tarihe, iktisat teorilerine, parti programlarına falan bakmaya gerek. Yarım asra yaklaşan ömrümüzde ülke gerçeğini, küresel işleyişin ne olduğunu bizzat tecrübe ederek öğrendik.
Dün açıklanan enflasyon oranlarının yarattığı sıcak tartışma ortamına yabancı değiliz yani. Bu, maalesef alışageldiğimiz bir düzen.
Birtakım kısmi rahatlama dönemleri yaşamış olabiliriz. Esasen bunların da açık yanılsamalar olduğu kanısındayım. Uzun vadede olumlu anlamda değişen bir şey olmadı çünkü. Bütün veriler, bizim bizzat deneyimlediklerimizi destekliyor.
Bu durumda yapılması gereken nedir peki?
Televizyonlardan tutun internet videolarına kadar önlerinde titrleri yazılı sayısız isim ekonominin nasıl kurtulacağını anlatıyor. Bunlar iyice bıkkınlık verdi, çoğunun pek bir anlamı yok artık. İktidarından muhalefetine kimseden umut da beklenmeyeceğine göre başka bir yolu düşünüp tartışmak kaçınılmazdır.
Bundan böyle insanlar, irili ufaklı topluluklar, halklar kendi kurtuluşlarına odaklanmalıdır.
Sahte teorik tartışmalarla sermayenin bekçiliğini yapıp kendi çıkarlarının peşinde koşmaktan başka bir şey yapmayan düzen partilerini devreden çıkarmak gerekiyor. Ölümü gösterip sıtmaya razı edenler nedeniyle düzen partilerinden muhalif olanlarına meyledenleri gördükçe ister istemez üzülüyor, şaşkınlık içinde kalıyoruz.
Hâlbuki hakikat gün gibi açıktır.
Egemenlerin farklı yüzlerinin deveran ettiği düzenlerinden halka, halklara herhangi bir fayda, iyilik gelmeyecektir. O zaman halk/halklar kendi kurtuluşları için başka mecralar arayacak ya da vâr edeceklerdir.
İşsizlik tartışmalarına bakın lütfen. Bugün ezilen yoksul sınıflar açlık seviyesinde bir asgari ücrete razı edilmiş durumdalar. Geldiğimiz aşama noktadır. Bu, insan onur ve haysiyeti için sürdürülemez bir aşamadır.
Ekonomi/para politikalarının karmaşık ve hiçbir yaraya merhem olmayacak ve farklı boyutlarda yürütülen tartışmalarını Turgut Uyar’a kulak vererek terk ediyoruz. Görevleri birkaç ayda bir değişen birtakım kişilerin imza attığı kâğıt düzeninden, karınların doyduğu ve insanın artık kendine yabancılaşmadığı bir yaşam tarzına geçişin davet edilmesi, tecrübe edilmesi bu durumda tek seçenektir.
Yiyeceğini, içeceğini üreterek barınma ihtiyacını minimum masraf ve tabiata uyumluluk içinde karşılayacak çözümler mümkündür ve şu anda dünyada çok sayıda insan bu usûlü örneklemektedir.
Elbette köyler, kırsal yaşamlar devletlerin, şirketlerin tasallutu altındadır, kabul ediyorum ancak çok daha kaçış imkân ve fırsatı da vardır. Bu fırsatlar çeşitlendirilip derinleştirilebilir.
Mevcut soygun düzenlerinden bağımsızlaşmanın yolu mutlaka kırsala kitlesel göçler anlamına gelmiyor elbette. Tamam, önemli oranda bir çekilme olmalı, bu kaçınılmaz ve olması gerekendir ancak şehirlerde de kırsalla irtibatlı dayanışarak vâr olma ağları örgütlenmelidir. Sermayenin, hükümetlerin kulu-kölesi olmadan yaşamak mümkündür.
Bu mümkünün pratikleri az evvel de vurguladığımız gibi hem bu ülkede, hem de dünyanın farklı coğrafyalarında var. Deneyimlere ulaşmak internet aracılığıyla alabildiğine mümkün. Yeter ki toprakla buluşmaya niyet edilsin.
Bugün pazarda bile 5 liraya satılan maydanozu yetiştirebilmek pekâlâ mümkündür; bir koyunu, kuzusuyla birlikte büyütmek de… Kerpiç evde yaşamak kötü bir şey değildir, aksine düşük maliyetli ve sağlıklıdır. Dağda bayırda hayvan otlatmak; mısırı, buğdayı, eriği, elmayı sevip okşayarak büyütmek… Hepsini yaptım, dönem dönem hâlâ yapıyorum. Sanmayın ki anlattıklarıma yabancıyım! Kerpiç evde doğup büyüdüm, az evvel saydığım işlerle hemhâl oldum, toprağın kucağında insan oldum, yaylalarda özgürlüğü tattım.
Şimdi hepimiz şehirlerde kapana tutulmuş vaziyetteyiz, özgürlüğe yabancılaşmışız.
Şehirlere, hem de yüksek kira ve her alana yayılan maliyetlerle tıkılmak insanlığı kaderi değildir. Belki büyük devrimler yapamayız ama küçük adımlarla başka bir yaşam tarzını; unutup terk ettiğimiz için kendimize, tabiata, hakikate yabancılaştığımız o yaşam tarzını, büyük devrimin mühim bir mütevazı adımı olarak atabilirsiniz.
İbrahim peygamber, o yabancılaşmayı aşmak için bürokratik-siyasal tahakküm ve kuşatmanın çekilmez kıldığı şirk ve zulüm diyarını, Nemrut’un mıntıkasını terk etti. Kuş uçmaz, kervan geçmez bir çoraklığa yeni bir modelin temelini attı. Biz de o hicretin hem kırsalda, hem de şehirde yeni versiyonları için kafa yormakla yükümlüyüz.
Egemenlerden hak talep ederek devrimci olunamaz, bu usûl ancak onların ellerini güçlendirir. Düzeni başka ve köklü bir yerden okumalı ve kendi bağımsız modelimizi tam da oradan kurmalıyız.
Kaynak. yenipencere.com
