Dünyanın insanları kendi yarı buçuk kültürleriyle, kaba çığırtkan sözleriyle, dar kafalı doğallıklarıyla kendilerine öylesine değerli kimseler ki, söz sürgünde adeta. İşte bu sürgünün peşine düşmek, mecrasını arayan bir nehir gibi zahmetlidir ve değerlidir.
Yazar: Mehmet Aslan
*Varlık sebebim, her daim nefesim sevgili anneme ve babama ithafen
İnsan kendi iç yankısını kaybedince; duygusuzluk ve bilgisizlik kuşatır her yanını. İçine dolanır. İçkin bir trajedyanın sermayesi olur. Kıyıdadır artık. Bir kefen gibi saran sisli, uğultulu vakitlerde dudağının ucuyla yaşayan insan kıymıkları. Taşlaşmış yüzler. Soğuk gözyaşları. Acının burcunda yitirilmiş kardeşlikler, dostluklar.
İnsanlar birbirlerine kıtalar uzaklıkta. Gönüllere ulaşmayan karartılmış sözler. Yasların eğlenceye dönüştürüldüğü zamanlar. Kenar mahallede bırakılan gülüşler. Yarım bakışlar. Tüccarlara meze olan kadim komşuluklar, mahalleler.
Çözülmenin başladığı, dış sesinin değer kaybettiği bu puslu zamanlarda, insan iç sesinin yankısına tekrar uyanır/uzanır. İnsanın içine düştüğü koyu karanlığa açılan yeni pencereler oluşur. İnsan kendi iç aydınlığını çoğaltır.
Zaman insanı en derininden kavrar. Kelimelere dost olur insan. Öyle bir dostluk ki kışın sertliğinde göğsüne bastıran ana misalidir. Kuşatır. Güvenliğine alır. Geçmişe, bugüne ve geleceğe kanatlanır. Dünyanın gürültüsünü bilgelikle ağırlar.
Bir dengenin peşindedir insan. Denge doğru olandan, doğru da dünyanın derinlikli anlamından doğar. Entelektüel bir dürüstlüğe, daha güçlü ve daha doğru tanımlara kafasını uzatır. Bilgelikten yoksun insanoğluna önerilecek en önemli şey; sır, simge ve şifrelerin dünyasından somut, hayatın içinden, dokunulan, bilinen, dinlenilen, görülen, işitilen, hissedilen, insani gülüşün çın çın ötüşünü barındıran bir dünya olmalıydı. Bu dünya kelimelerin kalbine diriliş nefesini üflemekle mümkün olabilir ancak.
Dünyanın insanları kendi yarı buçuk kültürleriyle, kaba çığırtkan sözleriyle, dar kafalı doğallıklarıyla kendilerine öylesine değerli kimseler ki, söz sürgünde adeta. İşte bu sürgünün peşine düşmek, mecrasını arayan bir nehir gibi zahmetlidir ve değerlidir.
Anlamı yağmalanmış bir irfan iklimi tekrar teşekkül edilebilir mi? Kaybolmaya yüz tutmuş kültürel değerler-karınca misali- tarihin emrine tekrar verilebilir mi? Asıl dert bu. Biz ?Kitap´la diriliş yoluna koyulduk, bir başkası musiki, sanat, bilim, teknoloji ile. Kitap; kimi zaman hayatın ateşini düşürüyor, kimi zaman da yükseltiyor. Kitapla sessiz sedasız ışıldayan bir dinginlik yaşayabiliyoruz. Bazen de bir başkaldırı, iç kanama geçiriyoruz. Kitap üzerinden yeni dostluklar kurup, kalbimizi yaslıyoruz. Bir ömür beraber yaşlanıyoruz. İnanıyorum ki, insanın biriktirdiği güzelliklerin somut cephesi olan kitaplardan kalbe, ruha giden bir yol, hikmet, ilham kapısı mevcut.
Arayışın seçkin ve somut bir biçimi olan kitapla daha evrensel bir dil oluşturmanın yollarını bulabiliyoruz. Olası´dan gerçek´e giden bir yol. Yığınla fenomenin bulunduğu bir dünyada insanla, doğayla bütünleşmede bir katkı sunarak, görünmeyenin sırrına ermenin bilgeliğini öğretiyor kitap. Sessizce bir kainat ezgisi sunuyor tüm insanlığa.
İnsan sırtını kitaba yaslayarak yeryüzüne bakınca kelimeler sırlarını açarlar. Tüm kainatı öpebilirsiniz. Vadileri, dağları, nehirleri, çiçekleri, sevgileri, yorgunlukları, düşleri geçersiniz. Işıl ışıldır dünya. Çocuklar gülümser. Gençler rüyalarını büyütür. Kadınlar göğüslerinden taşan sevgilerle dolaşır. Dedeler ölümün koynundadır. Kuşlar kanatlanır.
Kitaplar ruhları çürümüş kardeşlerin, ideallerini tekrar topluyor. Eski masalları çağın içine doğru tekrar kanatlandırıyor. Kelimelerin açıklamakla güçsüz kaldığı heyecanlarımız var. Nitekim insanın arayışı kelimelerin özünedir. Duaya kalkan yoksul ellerin içsel bir yakarışı gibi. Dua eder gibi gönlüm kitaba doğru yürüdü bir kere, toplaya toplaya gidiyoruz işte.
Kitapları seversiniz. Bir insanı sever gibi. Dinlersiniz. Koklarsınız. Okşarsınız. Yurt edinirsiniz. İç neşeniz olur.
Sonra ne oluyor? Sonra bilgeliğin gölgesi, karanlığın yüzünü yırtıyor. Acısının kutsanmış sessizliğini yudumluyor. Ağlamanın içsel serinliğini sunuyor. İç çekişler. Gel-gitler. Gün yeniden doğuşu fısıldıyor. Kuşlar omuza konuyor. Söz kökleşiyor. İnsan saflaşıyor. Kalp göklere ulanıyor. Ve insan başladığı yere dönüyor. İnanmaya inanıyor. Bütün mevzu bundan ibaret.
Bir adam deliliğinin deminde. Dersaadet başta olmak üzere, Anadolu´ya dağıtır adımlarını. Kalemin yolundan gider. Kitap kokusunun peşindedir. Dağılanı toplamak ister. Kaybolanın izini sürer. Olanı bulmak, olmayanı oldurmak diler. Yitik bir ezgidir. Kendine nefes arar. Belki çevresine de. Hayal kurar. Hülya örer. Ümitlidir. Peki bu çabalar ne olacak sorusunun muhatabı değildir. Ona düşen an´ı kaçırmamaktır. Bir gün evet bir gün belki başka bir yiğit çıkar el atar, derler, toparlar. İşin zevkindedir. Tarihin izindedir. Fikrin heyecanındadır. Edebiyatın hissindedir. Doğru. Ancak hepsinin ötesinde bir kültür mirasının peşindedir. Gelecek kuşaklara emanet olsun diye. Hatıralar derlensin, imzalar buluşsun. Yaşarken bir araya gelemeyenler öldükten sonra bir araya gelsin ortalık bayram/seyran olsun derdindir. Ayrım yok. Fikir namustur. Kim fikir namusuna sahip çıkmış, değerli olanı bir şekilde bedel ödeyerek yazmışsa baş tacıdır. Adamın bütün hikayesi buradan başlıyor ve bitiyor.
