Elimdeki anahtarı bana babam verdi. Ona da babası vermiş. Bu anahtar benim eve dönüş umudum. Ben giremesem bile umarım çocuklarım bu anahtarla evimizin kapısını açarlar.?
Bu cümleleri kuran adamın ailesi, 1800 yılların ortalarından itibaren gelen Filistinli ailelerle birlikte yerleşmiş Şili´ye. Futbolculuk, ardından teknik direktörlük derken yaşlanmış. Yaşlanması ve ailesinin neredeyse 150 yıldır burada, Şili´de yaşıyor olması ve hayatı boyunca bir kez olsun Filistin toprağına adım atamamış olması bir an olsun umudunu kaybetmesine yol açmamış. Bir gün, elinde sıkı sıkıya tuttuğu o anahtarla eve dönecek. Eve, Yafa´daki portakal bahçelerine? Eve, Gazze´deki balıkçı barınaklarına. Eve, Kudüs´teki zeytin ağaçları gölgelerine?
Anahtar? Bir umut, bir sembol, bir eve dönüş şifresi. Bir demirden harita... O anahtar sadece bir kapıyı değil, yeniden bir hayatı, elinden alınmış bir hayatı da açacak.
Ve Şili´den binlerce kilometre uzakta, Gazze´de bir demirci var. Adı Ali.
Şair, onun çocukluğu için yazmıştır şu dizeleri: Kaş çatarım düşmanıma, tanklarına taş çakarım / Ustam beni eve yollar, küçük kızına bakarım / Adım Ali; Ramallah´tan / Cenin kampına sürüldüm / İşe giderken canlıydım, dönüşte tel tel döküldüm / Bakırcının çırağıyım, yaşım oniki olmuştur / Anam beni bir güz günü hıçkırırken doğurmuştur / Göçmen kuş sürülerine ısmarlandı istikbalim
Hayır, ispatlayamam bunu. İspatlamama gerek de yok. Çünkü biliyorum, mıh gibi biliyorum ki şairin anlattığı o Ramallahlı Ali büyümüş ve bir demirci ustası olmuştur Gazze´de. Ateşin harıyla tutunmuştur memleketine. Pazısının gücüyle tutunmuştur. Ustasının kızıyla tutunmuştur. Onu hıçkırırken doğuran anasının hüznüyle ve hıncıyla tutunmuştur.
Gazzeli demirci Ali ?eve dönüş anahtarları? dövmektedir her gün. Eve dönüş anahtarı dövüp insanlara evlerini hatırlatmaktadır.
?Semboller niçin önemlidir? sorusunun cevabı şudur: Çünkü semboldürler.
Anahtar sana ait bir yerin sembolüdür. Elinde bir anahtar varsa orası senindir. Mahremiyetiyle, zenginliği ya da sefaletiyle, acısı ya da sevinciyle o yer senindir. Bir anahtarda bir ev vardır ve ev her şeydir. Ev, her şeydir.
Gazzeli demirci Ali ustanın dövdüğü anahtarlar da, Şili´deki adamın sıkı sıkıya tutunduğu anahtar da ?evin anahtarı?dır.
Varsın dünya yanlardan ve üstlerden daralsın. Varsın duvarlar yükselsin dört bir yanda. Varsın açık hapishanelere dönüşsün şehirler. Anahtar kimdeyse umut ondadır. Nefret karşıda, umut ondadır.
Bir minibüsün camına kafasını yaslayıp hayaller kuran stoper Muhammed´in anahtarı da bu umuttur işte. Babası bir gün hapisten çıkacaktır. Babası hapisten çıkınca Muhammed İspanya´da, İngiltere´de, Almanya´da bir takımın adam geçirmez stoperi olacaktır. Bütün dünya alkışlayacaktır onu ve o bütün dünyaya ?Filistin özgürdür ve bizimdir? diye haykıracaktır. Ölmezse yapacaktır bunu Muhammed. Babası hapisten çıkarsa yapacaktır.
Çünkü anahtar Muhammed´dedir. Umut Muhammed´dedir. Hayal kurabilme kabiliyeti Muhammed´dedir.
O anahtar o kapıyı günün birinde açacaktır ve orada artık zeytinler, portakallar ve balıklar olacaktır.
O anahtar o kapıyı günün birinde açacaktır ve orada artık hayat olacaktır bütün çağrışımlarıyla.
O anahtar, hayatın anahtarıdır ve bütün dünya bilmelidir ki Şili´deki o yaşlı adam, Gazze´deki demirci Ali usta ve Şeria´daki stoper Muhammed elbirliğiyle o anahtarla o kapıyı açacaklardır.
Kader böyle tecelli edecektir ve kötüler bilmektedirler ki kaderin tecellisinden saklanabilecekleri tek bir ağaç arkası olmayacaktır.
