Amerika’da suçlu beyazsa, gülümsemektedir polisler arasında.
Hırsızlık için girdiği pencerede yakalansa da, polisler zafer işaretiyle nazikçe alırlar camdan.
Siyahsa boynuna basarak kameralar önünde öldürürler.
Bir araştırmada, “ABD’de doğan siyahî bebeklerin bakımı siyahî doktorlar tarafından yapıldığında yaşama oranlarının daha yüksek, beyaz doktorlar tarafından yapıldığında ise ölme olasılıklarının üç kat fazla olduğu ortaya çıktı” deniliyor.
Araştırmacılar, siyahî doktorların görevli olduğu siyahî bebek doğumlarındaki ölüm oranlarının yüzde 39 ile 58 oranında azaldığını ortaya koydu. Buna karşılık, beyaz bebek doğumlarındaki ölüm oranlarının doktorun ırksal durumundan etkilenmediği sonucuna varıldı.
Bu rapor, siyahî bebeklerin hala beyaz bebeklere göre iki kat daha fazla ölme riskine sahip olduğunu ortaya koymakta.
Siyah bebek olmak suç.
Siyah çocuk olmak sakıncalı.
Tıpkı işlemediği cinayetle suçlanıp canice öldürülen çocuk mahkûm, George Stinney gibi.
G. Stinney, siyahîlerin ve beyazların bir demiryolu ile ayrıldığı Alcolu kasabasında yaşıyordu.
24 Mart 1944 tarihli mahkeme tutanaklarına göre, 11 ve 7 yaşındaki iki kız çocuğu, Alcolu kasabasının siyahların yaşadığı bölgesinde bisikletle dolaşıp çiçek arıyorlardı. Evlerinin kapısının önünde duran Stinney ve küçük kız kardeşini gördüklerinde durup onlara çarkıfelek çiçeklerini nerede bulabileceklerini bilip bilmediklerini sordular.
O gün bu kız çocukları evlerine dönmediler.
Balyozla kafalarına vurularak öldürülmüşlerdi.
Bu cinayetin, George tarafından işlendiği düşünülse de başka söylenti, yakınlardaki bir fabrikanın sahibinin oğlu tarafından katledildikleri yönündeydi.
Polisler her zamanki gibi beyazları katil görmek istemiyordu. Tek kanıt George’un kızlarla konuşmuş olmasıydı. İki saatlik duruşmanın ardından, tamamı beyazlardan oluşan jüri, George’u idama mahkûm etti.
Stinney’i, beyaz bir avukat savunuyordu ancak savunması zayıf, kısa, isteksizdi. Avukat hiçbir görgü tanığını kürsüye çağırmadı, kendi kanıtlarını açıklamadı. Sözde Stinney, polise her şeyi itiraf etmişti. Fakat çocuğun cinayetleri itiraf ettiğine dair yazılı bir belge de yoktu. Aynı gün hâkim çocuğu elektrikli sandalye ile idama mahkûm etti. Ailesi tehdit edildi, şehri terk etmeleri emredildikten sonra duruşmaya katılmaları yasaklandı.
İdam edilirken boyu şok aletine yetişmediği için oturduğu koltuğa İncil koyup boyunu uzattılar. O İncil, George’un tutuklandığı günden öldüğü güne kadar yanında bulundurduğu İncil’di. Yetişkinler için hazırlanmış elektrikli sandalyeye bağlandı. Yüzüne takılmış olan maske, bir çocuk için kocamandı. Yetkililer Stinney’in vücuduna 2.400 volt elektrik verdiklerinde, maske kayıp düştü. İki defa daha elektrik verilmesinin ardından infaz tamamlandı.
2014’te kardeşleri tarafından dava yeniden açıldığında, dava dosyasının içinden itiraf ettiğine dair bir belge çıkmadı. İtirafın zorla alındığı ortaya çıktı. Hücre arkadaşı, cinayeti asla işlemediğini söylediğini anlattı. Cinayet saatinde, George kardeşleriyle beraberdir.
Yargıç, “bu hükmün zalimce ve sıra dışı” olduğunu vurgulayarak, “Sanığın haklarının ihlal edildiğini ve sürecin kusurlu olduğunu” belirtti. Sadece bu kadar da değildi, iki küçük kızın öldürüldüğü çekiç, 19 kilogramdan daha ağırdı, Stinney’in onu kaldırabilmesi imkânsızdı. Kaldırmış olsa bile 14 yaşında, 40 kilo olan yoksul, çelimsiz bir çocuğun, iki kızı öldürebilecek kadar sert vuracak gücü de yoktu. G. Stinney Jr. masumdu, sadece siyah olması, suçlanması için yeter sebepti.
İdam edildikten 70 yıl sonra suçsuz bulundu.
Kardeşleri sevindiler, ölü kardeşlerinin masum oluşuna.
Stephen King’in bu acıdan ilham alarak yazdığı “Yeşil Yol” film oldu.
Fakat iki binli yıllarda ABD de, sırf siyah oldukları için bebekler hâlâ yaşamın kıyısından ölüme itilebilmekte.
