Sözcükler kilitliyor dilimizi, konuşamıyoruz, konuşamayınca anlatamıyoruz anlaşılmayı bekleyen mavi siyah gözlerdeki ölüm çığlıklarının mutlu çığlıklara dönüşeceği zamanları. Sınırların ötesinde sınır çizgilerinin, derin vadilerin, yüksek dağların kestiği öykülerin sırlarını dinlemek istiyoruz kalemdarlaran. Bir gün açığa çıkarak tüm yaşanmışlıklarımızla önümüzdeki engellerden, tel örgülerden, mayın tarlalarından arınık, tüm coğrafyada yıldızların ipekleştiği, güneşinvbillurlaştığı, bilgeleşen her ışığın yol levhası olduğu bir gündevbuluşmak istiyoruz. Varlığı zorunluymuş gibi algılatılan amavolmadığında eksikliği hissedilmeyecek olan her şey kalktığında gel sen de konuş sen de anlat denecek bir günün özlemiyle bekliyoruz. Kalbinden geçene güzel olana dair, iyi olana
dair, merhamet mutlaka olsun anlat, sayfası hiç açılmamış hikâyeleri, atalarının nesillerine anlatamadıklarını anlat. Bir gün özgürce tüm renklerin bir arada olduğu tıpkı çiçek tarlalarında el ele tutuşmuş çiçekler gibi, kıskanmadan, kıskanılmadan umutlarımızın birleşeceği güne gülerek bilgeliğin ve sevginin etrafında çağlayan su sesleri gibi, derelerin birleşerek döküldüğü deniz gibi, beraberce aşkın bin bir türlüsünü denizlere söyleyerek dalgaların deniz aşırı kıyılara götürmesini, evrenselliğin bütün insanların kalplerini birleştireceği günü hayal ederek dile dökmeliyiz umutlarımızı. Birimizin yolu diğerine, ötekimizin yolu bize yol olsun.
