Sanatçı Fatih Kısaparmak, "Kilim" eserini 25 yaşında bestelediğini belirterek, "Yüzlerce bestem var ama nasıl yapılır bilmiyorum. 35 yıllık sanat hayatımda sektörde neredeyse tanışmadığım kimse kalmadı, kimse de bana ´beste şöyle yapılır´ diyemedi. Kalıcı bestelerin hepsi eşref saati besteleridir. İşte o eşref saati bestelerinin nasıl üretildiğini tarif edemiyorum. O yüzden gerçekten nasıl yapıldığını bilmiyorum." dedi.
Kısaparmak, Türk Edebiyatı Vakfı (TEDEV) tarafından vakfın Sultanahmet´teki binasında gerçekleştirilen sohbet programındaki konuşmasına, vakfın kurucusu Ahmet Kabaklı´yı, vefatının 17. yılı nedeniyle anarak başladı.
Daha önce Ahmet Kabaklı´nın sohbetlerine katıldığını aktaran Kısaparmak, okul olarak nitelediği sohbetlerden çok şey öğrendiğini söyledi.
"Bu ülkenin insanları beni layık olmadığım kadar sevdi"
Kısaparmak, TEDEV´de konuşma yapmaktan dolayı yaşadığı heyecanı şu şekilde ifade etti:
"O günlerde bazen dışarılara taşan kalabalıklara çay servisi yaparak toplantılardan istifade etmeye çalışırdık. Bugün burada konuşma yapıyor olmaktan mutluluk, kıvanç ve mahcubiyet duyuyorum. Bu benim için rüya gibi bir şey. Birgün burada oturacağımı hiç düşünemezdim. Bu ülkenin insanları beni layık olmadığım kadar sevdi. Sebebi olsa olsa haddini bilmektir, köklerini unutmamaktır, iyi niyetli olmaktır. Sert biri gibi görünüyor olabilirim ama içimde saf bir çocuk var ve Allah o çocuğa çok yardım etti. Bunu son derece samimiyetle, ´her konuşma son konuşma olabilir´ mantığıyla söylüyorum."
"Soruları müzikle cevaplıyorum"
Programda farklı şairlerin şiirlerini de okuyan Kısaparmak, "Uzun yollar bu işin mutfağında bulundum. İlk albümümü yapmadan önce başkalarına besteler verdim ve birçok kişinin aranjesini yaptım. İnanın bizim işin abartılacak bir yanı yok. Ben müziğe kendimi en iyi ifade edebildiğim bir enstrüman gözüyle bakıyorum. Varlık sebebimizi açıklayabileceğimiz bir gerekçemiz olmalı. ´Neden buradayız? Nereden geldik? Kimim? Ne yapıyorum? Nereye gidiyorum?´ gibi soruları müzikle cevaplıyorum ben." diye konuştu.
Kısaparmak, işi gereği birçok ülke dolaştığını belirterek, hiçbir zaman bölgeci, bölücü veya ayrımcı olmadığını, tam aksine birleştirici olmaya gayret ettiğini dile getirdi.
Sevginin bir enerjisi ve geri dönüşü olduğuna dikkati çeken Kısaparmak, tanınmasını sağlayan "Kilim" eserinin çıkış hikayesini şöyle anlattı:
"Üniversite yıllarımda birgün dersi astık. Sıkıntılı bir süreçti, 12 Eylül´ün hemen sonrasıydı. Arkadaşlar kahvehaneye gitti ama ben nedense Beyazıt Devlet Kütüphanesi´ne gittim, 3 kitap aldım ve neden olduğunu bilmiyorum, 3´ü de kilimlerle alakalıydı. Akşam 5´e kadar o kitapları neredeyse ezberledim. Yağmurlu bir havaydı ve yürüyerek Sirkeci´ye oradan eve gittim. Yolda sürekli okuduğum kitapları düşünüyordum. Yemek yemeden odama girdim. Annem bir bardak çay verdi, o çay bitmeden beste bitmişti. Şimdi ben buna nasıl ´Ben yaptım´ diyebilirim? Herkes haddini bilmeli, yapana değil yaptırana bakın. Lütfedene sonsuz şükranlarımı sunuyorum. Hiçbir zaman ´Tamamen ben yaptım´ diyen biri değilim."
"Kalıcı bestelerin hepsi eşref saati besteleridir"
Fatih Kısaparmak, "Kilim"i bestelediğinde 25 yaşında olduğunu anlatarak, "Yüzlerce bestem var ama nasıl yapılır bilmiyorum. 35 yıllık sanat hayatında sektörde neredeyse tanışmadığım kimse kalmadı, kimse de bana ´beste şöyle yapılır´ diyemedi. Beste yapmanın yeri ve zamanı yoktur. Evet, beste yapmak için oturduğumda beste yapabilirim, makam, usül ve bir kurgu çerçevesinde yapılır tabii. Oysa kalıcı bestelerin hepsi eşref saati besteleridir. İşte o eşref saati bestelerinin nasıl üretildiğini tarif edemiyorum. O yüzden gerçekten nasıl yapıldığını bilmiyorum." ifadelerini kullandı.
Eserinin daha çok kadınları etkilediğine işaret eden sanatçı, sözlerini şöyle tamamladı:
"Kilim´i tasdik için notere gittiğimde orada görevli bir kadın ´Yine mi şarkı?´ dedi. İsmini söyleyince de ´Kilim diye şarkı mı olur?´ dedi. Annem de ´Otur sen de başkaları gibi bir şey yap´ demişti. Noterdeki hanımla yıllar sonra karşılaştık. Konserime geldi ve bana bir kilim hediye etti. Bunları görmek beni çok mutlu etti tabii. Anadolu insanı okumadan yazmaktan uzak durmuş bir şekilde. O yüzden kilim dokurken bütün duygularını motiflerle, renklerle ifade etmişler. İnsanlar benden kilim olmamı istedi, ben de yüreğimi kilim yapıp önünüze serdim. Yani beslendiğimiz yerle seslendiğimiz yer aynı. Bizim yaptığımız, belki sanatçının vazifesi, zaten var olan ama günlük hayatın içerisindeki koşuşturmadan dolayı görülemeyenleri göstermek ve farkındalık oluşturmak."
