Yakınmak gibi bir acizliğimiz var.
Yakınır ve suçlarız. Suçlar ve öfkelenir veya çaresiz bakışlarla etrafa negatif bir enerji yayarız.
Aslında yaydığımız enerjiyle, birbirimizi körelttiğimizi, olumsuz yönlendirdiğimizi veya olumlu yönde bilinçlendirdiğimizi biliriz ama uygulamada, işin pratiğinde kolay olanı yani yakınma ve sadece suçlama acizliğini tercih ederiz.
Zayıfız ve bu zayıflığımızla hayatı acizlik sahası haline getiririz.
Zayıf, bazen nankör ve bazen vefasız tarafımızın saldırısı altında yol alırız.
Oysa bizden istenen, sözün güzelini konuşmaktır. Düşünmeden konuşmamaktır. Tefekkür etmektir. Kendimizi yenilemektir yani kendimizi yeterli görmemektir. Ancak bu şekilde terakki gerçekleşir. Ancak bu şekilde ittihadın yolu oluşur. Ancak bu şekilde kardeşlik yolu beslenebilir.
Bizden istenen, emin olmamızdır. Hem güvenilen olmak, hem duyduğunu araştıran, emin olduktan yani bilgi güvenilen bilgi olduktan sonra paylaşmaktır. Yoksa her duyduğumuzu söylememiz yalancı olmamız için yeterli bir sebeptir ve yalancılar bizden değildir. Bizden olmayanlarla yol yürümek demek yola baştan mağlup başlamamız demektir.
Bizden istenen, başkasını suçlayarak, kendimizi haklı çıkarmak değil, kendimizden, edindiğimiz bilgiden, ulaştığımız sonuçlardan emin olmamızdır.
Bu böyle olmasaydı, bizi yaratan ve peygamberleriyle destekleyen Allah, bizzat peygamberinin örnekliğinde ?siz kendinize bakın, siz üzerinize düşeni yaparsanız, nankörler, vefasızlar, gerçeği görmezden gelenler size zarar veremez? demezdi. O bizi tanıyor, fabrika ayarlarımızı nasıl işlevsiz hale getirebileceğimizi biliyor.
Hep başkasını suçlamak, öz eleştiri yapmamak, tefekkürü terk etmek fabrika ayarlarımızı bozar. Öyle ki, kendimize güvenimizi yitiririz. Kendisinden emin olmayan bir kişi olur, çıkarız. Kendisinden emin olmayan, başkasından da emin olamaz, şüpheci bir ruh haline bürünür. Şüphe, yerine göre bilgiyi çoğaltır, zira daha fazla araştırma yaptırır ama yerine göre insanı giderek işlevsizleştirir, ruh halini bozar, denge sorununa yol açar.
O halde öncelikle, kendimize bakmak, varlığımızı anlamlandırmak, üzerimize düşeni yapmak, emin kişilikle yürümek, düşünen ve eylemini düşünerek, tefekkürle ve istişareyle besleyen, istişarenin de karşılıklı bilgiye bağlı olduğunu bilen, bilmeyenin istişare edemeyeceğini ve sadece dolduruşa gelip yönlendirileceğini, kurşun asker olarak iradesini devre dışı bıraktığı bilenlerden olmak gerekiyor.
Siz kendinize bakın; başkasının günahlarını araştırıp onlara don biçmeye çalışacağınıza, kendi yaşam haritanızdaki günahları temizlemeye, araştırmayı insanlığın faydasına işlere yönlendirmeye, yaşadığınız yeri daha yaşanabilir hale getirecek projeler geliştirmeye bakın. Allah´la aranızı bozacak işlerden kaçının. Varlığınızı, zamanı ve imkânları israf etmeyin, verimli kullanın. Namazınızı ve diğer şekli ibadetlerinizi aksatmayın, bunlarla birlikte ibadetin, hayatın her anını ve alanını Allah´ın razı olacağı şekilde değerlendirmek ve yaşamak olduğunu unutmayın. Fizik, kimya, biyoloji, tıp, mühendislik, coğrafya, astronomi, sanat, müzik, sinema, tarım, kültür, teknoloji, bilişim yani her alanda bir ibadet duyarlılığıyla gayret edin. Mağaranıza çekilip, orada, inzivada ?Allah´ım yardım et? diyerek, zikri; dilin boş uğraşı haline getirmeyin. Zikir sahada olur. İlimle olur. İlmin ibadet duyarlılığıyla ele alınışı şeklinde olur. Camileriniz uyuklama, tembellik teri atma yeri olmasın. Oraları canlı ve diri kütüphaneler misali değerlendirin. Namazınızı eda ettikten sonra, ilimle meşgul olmanın da namazın devamı olduğunu unutmayın.
Siz kendinize bakın. Siz kendinize bakar, üzerinize düşeni yaparsanız, başkasının size zarar verebilecek yolları ve ihtimalleri bertaraf edersiniz.
