Yol boyunca düşündüm duyduklarımı:
Vur dediler mi vuracaksın, dur dendi mi duracaksın; dünya böyle değişir!
"Barış hayırlıdır" diyen ayetteki ifadeyi düşündüm.
?Kişi kendi için sevdiğini kardeşi için de sevmedikçe, gerçekten inanmış değildir? diyen peygamberin sözlerini aldım önüme ve sordum.
Sevmek mi, vurmak mı?
Dünyayı sevgi kurtarır, kavga batırır.
Bu söz yaratılışın kodudur.
İnsanın yapısında sevgi var, iblisleşince kavgayı da oraya taşıyor.
Âdem´in çocukları, yaratılışlarında olan sevgiyi yaşamak yerine, kavgayı tercih edince kargaları kendilerine güldürür.
Ruhunu iblise kiraya verenler şiddeti hayata taşır.
Cenneti yaşamak için yürüyenler, değdikleri mekâna, tabiata can katar.
Şiddet ve kavga diyenler hayatı çekilmez kılar.
Allah´ın istediği sevgidir diyenler barış yurdunu inşa eder.
Hayır, kendimdeyim, ne dediğimi gayet iyi biliyorum çünkü hayatı ve ölümü yaratan, nimetleri var eden, cenneti adres gösteren, cehennemi kaçınılacak yer ilan eden bize o cümleyi öğretti: Hayırlı olan barıştır!
Birbirinizi sevin, kardeş olun ey Allah´ın kulları, diyen de O´nun peygamberi!
Savaşın kaçınılmaz olarak kapıdan giriş yaptığı Bedir´de mesela ?gidin şunlara söyleyin, savaşmayalım? diyen de o!
Biz ne yapıyoruz?
Dünyayı ateşe verme yarışlarında, kim öne geçecek diye yarışıyoruz.
Savaşta diretenler, kendileriyle birlikte dünyayı ateşe sürükleyenler hep oldu, şimdi de varlar, doğru!
Biz savaş istemeyiz, kapımızdan giren savaşı bile en güzel bir sulh ile neticelendirmek için çırpınırız.
Çocuklar, kadınlar, yaşlılar, hastalar deriz.
Tabiatı yok etmeyi değil, canlandırmayı tercih ederiz.
Benim anladığım, Allah insana; git dünyaya sevgiyi yaşat dedi, sen de bu istidat var dedi, belki iblis kanına girecek, seni bu istidadından uzaklaştırmaya çalışacak ama sen iblisi yenecek yapıdasın. Zira sende ibliste olmayan şey, takva var, onu açığa çıkar, hayata yansıt, yapına sinmeye çalışan iblisten sesleri kov gitsin!
Sokaklar deli saçması tavırlarla işgal ediliyor.
Ölümü gezdirenler hayata egemen olmaya çalışıyor.
Yarıştırıyorlar insanları, sevgide değil nefrette, barışta değil savaşta yarıştırıyorlar.
Oysa Allah ?Bir insanı öldüren bütün insanlığı öldürmüş gibidir? dedi yani katil olmak bu kadar meşum bir şey!
Savaş kapınıza gelir, kaçıp meydanı ölüm kusanlara bırakmayın ama savaş özellikle tercihiniz olmasın, her şeyden önce barışı deneyin, barışı yaşamayı deneyin. Siz bu barışı yaşayıp yaşatacak bir tabiata ve yeterliliğe sahipsiniz.
Ben başka şeye değil ama ?mümin kulumun kalbine, gönlüne sığarım? dedi.
Adres belli, insanın gönlü, kalbi? Ve orada nefret değil sevgi, zulüm değil adalet, korku değil merhamet yaşar.
Merhametsiz, zulmü içeri alan, korku salmayı yoldaş edinen bir kalp ölüdür zira Allah o kalpten uzaktır.
Bu nedenle?
Sev dedi gönlüm.
Zalimlerden, zulümden, adaletsizlikten, haksızlıktan, merhametsizlikten, korku salmaktan uzak ol, dedi!
Sevmeye mani, nefreti büyüten hallerden, mesela yalan haberden, tecessüsten uzak ol, dedi!
Kendimize şu soruyu soralım: Başka yere değil ama mümin kulumun kalbine sığarım diyen Allah´ın yer edeceği bir kalbimiz var mı?
