Hüznün dalgaları çarpıyordu gözlerimin beyazına? Hafif esen rüzgarda saçlarımı topladım.
-Evlat dalgınsın!
Birden kendime geldim. Başımı kaldırdım. Elinde sigarasıyla, ışıldayan gözleriyle bana bakıyordu. Kendi mezarının başında olmanın huzuruyla, sigarasından bir nefes aldı. Havaya üfledi.
Hemen yanımızda zeytin ağacının üstünde, ince sesiyle bir serçe ötüyordu. İkimiz birden ona döndük. Bakışları aynı babamın bakışları gibi aydınlıktı.
Birden havalandı.
Belki de bizim ani hareketimiz onu korkutmuştu. Gözlerim bir müddet onu takip etti. Tanımlayamadığım bir hüznün delişmen rüzgarı esti yüreğimde.
Serçenin uçuşuyla birlikte gözleri tekrar beni yakaladı. Hüznüm her halimden belliydi. O ise dinginliğe ermiş olmanın huzur ve mutluluğunu yaşıyordu.
Sigarasından ikinci nefesi aldı. Benim konuşamayacağımı anlayınca tekrar önüne döndü.
-Ruhuma Fatiha!
Söz dua dua havada yankılandı. Binlerce güvercin kanat çırptı ruhumda. Gözlerime çarpan dalgaların ıslaklığı gözümün sahiline dökülüyordu.
-Ne oldu evlat?
-Hiç!
Kalktım. Yürüdüm, binlerce hiç olmuş bedenlerin yaşayan ruhlarının arasında.
-Baba!
Bir serçe ince sesiyle karşılık verdi.
Babam duvarın üstünde, elinde keser, kalıp çakıyordu. Ben ise hemen yanındaydım. Birden dengesini kaybetti. Düşmek üzereydi. Ani bir hareketle eğildim. Nasırlı ellerinden tuttum.
Sıcaktı sımsıcak!
-Ne o düşüp de ölecek misin? Seni bırakır mıyım sandın? Daha beni evlendirmedin dur hele!
Kalıplı bir küfür dudaklarında? Ama o kalıplı küfrün karşılığı yüreğimde bir serçenim ötüşü?
Ağacın üstündeki serçeye baktım. Gülümsüyordu. Bilmiyorum belki de ben öyle hissetmiştim.
Döndüm.
Hala orada oturuyordu. Ellerini açmış dua ediyordu.
Ölmemiş babamın, ruhuna okuduğu Fatiha dalga dalga ruhumda yankılanıyordu.
Gözlerim geleceğe daldı birden, ruhumda yankılanan Fatiha´nın eşliğinde. O şimdi yoktu ve ben yalnızdım. Gözlerim yanımda oturan babamı arıyordu. Sesi bir serçenin ötüşünde saklı gibiydi. O günü yeniden hatırladım.
Bir serçe ve babam!
Toprağı yatak, yorgan edinmiş babam ve ruhuna okuduğu Fatiha! Önceden okuduğu Fatiha yankılanıyordu kulaklarımda.
-Baba!
Sağa sola baktım yoktu. Haykırdım.
-Babaaaaaa!
Yanımdaki zeytin ağacından bir serçe uçtu. Gözleri aydınlıktı. Ötüşü Fatiha gibi gizemliydi.
-Acaba babamın ruhu serçede mi? Nasıl dayanırım buna Allah´ım!
Birden yanı başımda canlandı. Işıldayan gözleriyle bana bakıyordu. Yüzü ışıl ışıldı. Dudaklarından dökülen kelimeler yüreğimde bir kora dönüşüyordu.
-Dayanılmayacak acıyı yaratmaz Allah! Yaratmışsa dayanacaksın!
Sarıldım sigara kokan bedenine.
Oturdum.
Ellerimi açtım. Dilim dönmüyordu. Oysa her gün onlarca kez okuyordum Fatiha´yı. Ona bakmak istedim. Gözümü açtım. Sarıldığım bedeni ellerimin arasından kayboluyordu.
-Gitme baba! Gitmeeeee!
Onlarca serçe havalandı zeytin ağacının üstünden. Ben ise hüznümle baş başa?
Bir sigara çıkardım. Yaktım. Dumanı, ruhumun yerine gökyüzünde dağılıyordu. Ben ise bedenime hapsedilmiş ruhumla, babamın özgürlüğe kanat çırpan ruhuna Fatiha okumaya çalışıyordum.
Buğulanan gözlerimin arasından onu gördüm. Gülümsüyordu. Yine elinde sigara, mezarının başucundaydı.
-Baba!
Bir serçe havalandı zeytin ağacının dalından. Ve benim yüreğimde bir yanardağ patladı.
-Ruhuna Fatiha!
Hobaplı Celal´di, bakkal amcaydı. Benim babamdı. Her Cuma içinde yatmadığı mezarının başında ruhuna Fatiha okurdu.
Bir serçe, aydınlık gözleriyle bana bakarken, ince sesiyle Fatiha okuyordu.
