Modernizm, kahramanları olan ve kahraman dayatması olan düşünce akımıdır. Ancak bu akımın sadece düşünce değil sonuçları yani pratikleri söz konusudur. Modernizmin kahramanları/idolleri söz konusu iken postmodernizmin popüler/ünlü/meşhurları ön plandadır. Bu sistemde askerlerin, din adamlarının ve siyasetçilerinin kutsallıkları yoktur. Öyle ki çocuklar için anne babaları bile model olmaktan çık(arıl)mıştır.
Modernizm küresel ölçekte bazı gelişmemiş ve totaliter ülkelerde varlığını sürdürse de; iletişim ve ulaşımın yüksek olduğu toplumlarda yerini ´postmodernizm´e bırakmak zorunda kalmıştır. Postmodernizme geçişte en önemli faktörü iletişim sonra da ulaşım üstlenmiştir. Bu konuda görsel medya ve internet azımsanmayacak bir role sahiptir.
Modernizm toplumsal bir hafızaya sahiptir ve o hafızanın gerektirdiği şekilde düşünce ve davranış biçimi sergiler. Saç modelinden elbiseye, beslenme davranışından eğlenceye, inanç duruşundan inançsızlığa, iç ve dış olaylara kadar birliktelik ortaya koyar. Bunu bireyin/toplumun tercihine bırakmaz dayatır. Bir başka ifadeyle yerel ve ulusal anlamda mahalle baskısı egemendir.
Modernizmin tümden geliş anlayışına karşın postmodernizm tümevarım yöntemine sahiptir. Siyaset mühendisliği pek kabul görmez. Yukarıdan dikte edilen ve buyurgan sözler postmodernizimde yer almaz ve nefretle karşılanır. Bu düşünce sisteminde bilinç parçalanması öne çıkmaktadır. Aile ve toplum eğemenliği yerine birey var. Ben var. Ben merkezli çevre anlayışı var.
Postmodernizmde bireyin kendisi kahramandır. Herşeyin en iyisidir. İradesine müdahale edilmesi veya iradesinin hiçe sayılmasına asla hoş bakmaz. Birey kendisine rağmen düşünce, davranış biçimi ve girişimlere izin vermez. Objektif bakan herkes bunu görebilir. Her şeyin şefaflaştığı bir zaman diliminde siyaset yapan yapıların bunu görmemesi düşünülemez.
Sosyolojinin kuralları vardır. Bu kurallar işleyişini sürdürüyor; toplumla güreş tutulmaz! Şarlatanlar hariç yok sayılmak tahammül edilecek bir şey değildir der; sosyolojik kurallar.
