Müslümanlarda kültürel iktidar varlığının ya da yokluğunun tartışıldığı şu sıralarda Müslümanların, özellikle eli kalem tutanların birbirine düşmesi ya da anlamsız tartışmalar başlatması oldukça hayret edilecek bir durum.
Müslümanların tam anlamıyla iktidar olamayışlarının asıl nedeni de bu. Kültür ve düşüncede yaşanan boşluklar. Geçen yüzyılın ilk yarısı tam anlamıyla kesintiye uğradığı Müslüman aydınların içe kapandığı, sustuğu bir dönem. Geçmiş dönemin kimi bireysel çıkışlarının etkileri kendileriyle sınırlı. Üstat Necip Fazıl´ın Büyük Doğu çıkışı bir başına bir insanın çok yönlü mücadelesi. Siyasette, sanatta, düşüncede, hitabette. Bu, bir bakıma onun hem gücünü hem de yalnızlığını gösteriyor. En yakın arkadaşlarının bile ürküp kaçtığı bir dönem. Üstad´ın elbette bir geçmişi var. Kendisi bu dönemi bohemliğini serserilik dönemi olarak ifade eder. Onun geçmişinde yaşadıkları kendisiyle birlikte geçmişte kalıyor. İnsan elbette ki kusursuz değil olamıyor. Olsa zaten başka bir konumda olur.
Büyük Doğu ile başlayan süreç bireysel anlamda Üstat Sezai Karakoç ile doruğa ulaşıyor. Evrensel anlamda medeniyet ülküsü ağır basıyor. İslâm medeniyeti, İslâm düşüncesi, İslâm ümmeti ve toplulukları. Devlet bilinci ile.
Müslümanların giderek çoğalması, boy vermesi bundan sonra başlıyor. Dergiler çıkıyor. Dergiler etrafında gruplar ve kümeler oluşuyor. Edebiyat, Mavera, Yönelişler, Yedi İklim, Hece, Edebiyat Ortamı, İpek Dili bu düşünce izleğine bağlı olan dergiler. Ortaya çıkan şairler, yazarlar, edebiyat anlamında bir hayli mesafe kaydetti. Ancak, düşünce bağlamında kültürel oluşa güç katacak büyük bir çıkış sağlanamadı. Asıl boşluk burada. Eli kalem tutanların iktidarın büyülü dünyasına kapılıp savrulmaları asıl kayıp. Çünkü öncülerin ortaya koydukları düşüncenin, fikrin üzerine yeni şeyler eklenemiyor, ya da açılım sağlanamıyor.
Müslümanların entelektüel sorunları var dersek abartmış olmayız. Sanat eseri ortaya koymakla düşünce üretmek farklı şeyler. Kültürel iktidarsızlığın asıl nedeni de bu.
İktidarın büyülü dünyasına kapılanlar siyasal slogan söylemine uyamayanlar ise anında devre dışı bırakılıyor. Üstelik çapsız kimseler tarafından. Medya şaklabanlarına şimdi de sosyal medyanın gereksizliklerine kapılanların tutumları düşündürücü.
Öncülerimizin sayısı oldukça sınırlı ve bizler için de çok değerlidirler. Eksikleri, yanlışları veya fazlalıklarıyla. Hemen hepsinden şöyle ya da böyle beslenmiş olduk.
Eleştiri ölçülerimizi de yitirdik. Eleştiride salt insanların ya da eserlerin kusurlarını bulmak, onları çürütmek, çöpe atmak çok kolay. Her öncünün sevenleri, bağlıları var ve bu doğal. Tarikatlarda olduğu gibi. Bugünün tarikatlarını ölçü almaya bakarsak ortada tutunulacak bir tek dal kalmıyor. Asıl kaynaklara yönelmek daha doğru. Bütüne olumsuz bakıldığında geride hiçbir şey kalmaz. Ne Mevlana, Ne Muhyiddinİbn Arabi, Ne Yunus, ne İmam Rabbani kalır.
Üstatları, ağabeyleri yok sayma, ortadan kaldırma yeni bir durum değil. 1970li yıllardan beri süregeliyor ve bu bir çürümeye neden. Hemen hepsinin kusur ve yanlışlarını saçıp savurmak geçmiştekilere ya da asıl işlerini yapmış olanlara bir şey kaybettirmez. Ya da kusurlar yakıştırmak, yalan yanlış haberler saçmak hele şu zamanda çok kolay. Sosyal medyanın ne bir ölçüsü ne bir tartısı var. Boşluğa atılan her cümle yapışıp kalır. Bunun kime ne yararı olur diye düşünmek gerekir. Onların gözden düşürülmesi büyük bir boşluk oluşturur. Beslenme kaynakları kesilmiş olur.
Sosyal medya şehvetine kapılan, ölçüsü olmayan, sadece sosyal medya sloganlarını okuyan ve var olan bir kitle, bir yığın oluşuyor.
Eli kalem tutanların kendilerini bir yere konumlandırmak, önemli ve meşhur kılmak için düşünce adına ortaya bir tek şey koydukları yok. Ardından da neden kültürel iktidar olamıyoruz yaygarası kopuyor. Bu durumda ne siyasal ne de kültürel iktidar olunur. Hiçbir şey olunmaz. Boşuna birbirimizi yemeyelim, halimiz ve durumumuz buradan belli.
